Cumartesi, Nisan 25, 2009

ANA KUCAĞI

İnsanın öğrenmesi, hiç bitmiyor.
Hele hayatı deneyimlemek, her an nerdeyse, şaşırtıcı.
Ben, her yaşta çocuk olmayı sürdürdüğümüzü öğrendim, bugünlerde.
Sözettiğim, çocuksu olmak, çocuklaşmak, çocuk gibi davranmak değil. Bunları evet, yapıyoruz, yaşıyoruz. Konu o değil.
Benim ayırdına vardığım, yaşadığımız yıl sayısı ne kadar artarsa artsın, değil mi ki hayatımızda bizim üstümüzde bir nesil yani ebeveynimiz var, biz onların çocuğu olmayı sürdürüyoruz.
Çocukken onların yanında kendimizi nasıl hissediyorsak, aradan geçen onca zamandan sonra, onların yamacında yine o küçük çocuğun ruh haliyle yaşıyoruz.

Şimdilerde annemin ayağı kırık, yardımsız yerinden kalkamıyor, evinde yalnız kalamıyor ya, son üç gece onun evinde yattım.
Ve bu üç gece, o evde öyle rahat uyudum, öyle derin, öyle tatlı uyudum ki tarifi mümkün değil.
Ve bu üç gecenin herbirinin sabahında bu duruma şaşarak, tesadüftür diyerek, yine mi yine mi tesadüf bu da diyerek uyandım, mutluluk içinde.
Üstelik, bu ev, o yatak benim genç kızlık evim, odam, yatağım bile değil.
Sadece, ev anamın evi.

Daha önceleri -anamın evinden ayrıldıktan sonraları, diyorum- annemle aynı mekanda uyuduğum çok olmuştur. Yine de oralarda bu net ve doyurucu hisle uyuyup uyanmamıştım.
Bu farklı. Ana kucağında uyumak, bu.
Ben de koca bir bebeğim. İçerdeki odada annesinin uyuduğunu bilen, onun nefes sesleriyle uykuların en derinine dalan.
Hem de annem, bana ihtiyaç duyar ve ben ona bakar durumda iken bile...


.

15 yorum:

  1. şimdi okudum anneni. çok çok geçmiş olsun. kısa zamanda iyileşir inşallah.
    anne evinde uyumaya gelince... şu yazdıklarına söylemek istediğim tek şey: biliyorum, biliyorum :)

    YanıtlaSil
  2. benzer nedenlerle (annemin hastaliginda yaninda olma istegi) gecenlerde annemde yattim. hem de eskiden babam is gezisine ciktiginda yaptigim gibi yapip onunla ayni yatakta yattim. nasil hosuma gitti, tahmin edersin..."yaş kaç olursa olsun herkes ana kuzusudur" der annem. öyle işte :)

    YanıtlaSil
  3. Ben de bir keresinde, "Çocuk sahibi olmak büyütüyor mu insanı acaba?" diye sormuştum kayinvalideme, bir tarafımın hala büyümemiş olduğunu bildiğimden. O da annesinin bir sözünü söylemişti karşılık olarak: "Bir kadın annesini kaybedince büyüyor ancak". Anne yanında rahatlama, güvende olma duygusunu çoook iyi biliyorum:)
    Fatma.

    YanıtlaSil
  4. ...Geçmiş olsun demeyi unuttum. Hepinize çok geçmiş olsun, Ekmekçikız.

    YanıtlaSil
  5. Müziciğim,
    Önce çok teşekkür ederim.:))
    Sonra anne evi uykusu hafifliği duyguma katıldığın için, ayrıca memnunum.
    :)

    YanıtlaSil
  6. Şuleciğim,
    Ne kadar da benzer zamanlarda benzer duygular yaşar olduk, yahu!?
    :))

    YanıtlaSil
  7. Fatmacığım,
    Diğer yazıdaki yoruma da yazdım ya, sesini duyduğuma çok sevindim.
    :)))
    Bir de şu söz beni çarptı, diyeyim, çok doğru.
    "Bir kadın annesini kaybedince, büyüyor ancak."

    YanıtlaSil
  8. "Bir kadın annesini kaybedince, büyüyor ancak."

    Bu söz, başlıbaşına bir küçük şiir! Bayıldım...

    annesini kaybedince büyüyor
    bir kadın ancak

    YanıtlaSil
  9. Metin Bey,
    Düz bir sözün "şiir" halini görmek için, sizinki gibi bir göz lazımmış. Sizin yazdığınız hali şiir olmuş, valla.:))

    YanıtlaSil
  10. Bana hic oyle gelmiyor. :o( Ustelik de iyi anlastigimiz halde.

    www.elifsavas.com/blog

    YanıtlaSil
  11. Anlayamadım Elif, anne yanında rahat uyunduğu mu sana "hiç öyle gelmeyen", yoksa anne kaybı sonucu büyüyen kadınlar mı?
    Uyumak mevzuu olsun, derim. Öbürsü, fena.
    :))

    YanıtlaSil
  12. Uyumak mevzuu tabii canim. :o) Annem hayatta, o yuzden oburunu bilemem.

    Belki cok uzun zamandir uzakta yasamaktan ve biraraya gelinen zamanin biraz... nasil desem? "Artificial" olmasindan. Bir cesit zorlama, yeniden bir aileymisiz gibi. Cunku ben sanirim once Turkiye'de baska bir evde yasasaydim uzun sure, sonra baska ulkeye tasinsaydim boyle olmayacakti. Zaten ayri evlerde oturulmus olmaya alismis olacaktik. Ama universite zamaninda birlikte yasarken, birden senede bir gorusmeye gecince, tuhaf birseyler oluyor. Caresiz, bir uzaklasma hissi...En azindan bende oyle. Gelsin, onu mutlu edeyim istiyorum ama ozlemiyorum.

    www.elifsavas.com/blog

    YanıtlaSil
  13. Elifciğim,
    Anacığının sağ ve sağlam olduğunu biliyorum, tabiiki.:))
    Ben sadece, "büyümek" konusunda düşünce açısından mı kayılmadığın bir nokta var, acaba merakındaydım.
    Özlemle ilgili olarak anlattıkların bana, daha çok senin bağımsız karakterinin, belki de bağımsızlıksever, bağımsızlık düşkünü karakterinin bir yansıması gibi geldi.
    Özlem, insanı bağımlı kılar, ya!
    :))

    YanıtlaSil
  14. Yok, yok, annesinin olumu bir kadini hakikaten kadin yapabilir, o konuda hemfikirim. :o)

    Dediklerin olabilir. Biraz da uzun zaman uzaklarda yasayinca birbirini tanimaz oluyorsun. Her sene bir kere bulusmak yeniden tanismaya, alismaya yetismiyor. Degismissin, baska bir hayatin var. Onun icin de oyle. Bir de tabii kisa zaman cok mukemmel gecsin istegi var ki mumkun degil. Dogrusu o beni bagimsiz birakir ama ben ona karisayim ister. Biz hep o konuda didisiriz. :oP Sen karar ver, kendin hallet, sen nasil istersen derim, kiyamet kopar! Bizde isler biraz ters. Ben o bagimsiz olsun isterim. :o))))

    www.elifsavas.com/blog

    YanıtlaSil
  15. Anladım Elifciğim.:)))
    Haklısın, zaman aralıklı görüşme ve uzak yollar ilişkileri farklı şekilde geliştiriyor.
    :)

    YanıtlaSil

Hoşgeldiniz!