SÜRPRİZLİ BİR AKŞAM

Dün akşam Aya İrini'de Zürih Balesi'nin "Boşlukta Rüzgârlar" başlıklı gösterisine gidecektim.
Akşamüstü arkadaşım aradı, yemeğe davet etti. Programımı söyledim "sen gelsen, baleye?"
"Bilet bulunur mu?" Evet, var dediler.
Gösteri saatinden epey önce oradayız, tesadüf bu ya gişe önünde fazla bileti olan birisi var. Bilet işi tamam!
Topkapı Sarayı avlusunda kısa bir yürüyüş, "Karakol"  cafede bir salata, bir kadeh şarap ve işte Aya İrini'deyiz.
Daha önce de yazmış olduğumu biliyorum, tekrarlıyorum: Bence  Topkapı Sarayı Avlusu, Aya İrini, eski Darphane büyülü mekanlar. İnsan orada zamanı başka bir boyutta algılıyor. Üstüne bir de sanat eklenince, duygular iyice yükseliyor.

 

Gösterinin program dergisinde okudum:
Hofmannstal "Derinliği gömek gerek. Nereye? Yüzeye." yazıyor ve sanatsal düsturunda "gelip geçici olandan, farklı adlar altında hiçlikten başka birşey yok etrafımızda ve bunun ötesinde yatan da varoluşun dipsiz boşluğu" diyor(muş).
Zürih balesinin koreografı Heinz Spoerli, balelerinde bu boşluğu yüzen, hareketli formlarla betimliyor(muş).
İzlediğimiz gösteri Bach'ın viyolonsel süitleri üzerine tasarlananmış bir bale ve "Boşlukta Rüzgarlar" adını taşıyor.
Dansları izlerken Paul Auster'in son kitabı "Kış Günlüğü"nde yazdığı olay aklıma geldi. Nicedir tutulduğu yazamama derdine derman olan, bir bale gösterisini izlemek oluyordu. Vücutların müzikle yarattığı uyum, bir hikayeyi anlatmaya çalışmayan saf dans ona iyi geliyordu.
Yazarın anlatmak istediğinin ne olduğunu dün gece anladım.

Bale bitti, dışarıda bizi şurup gibi bir hava karşıladı.
Gülhane'nin yanındaki yokuştan indik, tramvayla Karaköy'e gittik.
İskeleye doğru yürüyorduk ki, arkada şimşekler çakmaya başladı. Bu da ne demeye kalmadı, iskelenin tentesine patır patır yağmur damlaları inmeye başladı. Onbeş dakika hızla yağdı yağmur.

Ve o sırada, ay,  Kadıköy tarafından yükseliyordu gökte. Önünden geçen bulutlara  kızmış da ondan mı kızarmıştı, bilemedim.

Temsili fotoğraf buradan...