TESADÜF

Fırtına uçuruyordu.
Saatte yetmiş seksen km. hızla esmiş. Nasıl sert!
Kıyıdan bakınca deniz nasıl kabarmış, köpük köpük kıyıya vuruyor. Uzaktan mor-lacivert, korkutucu, karanlık.
Oysa, hava berrak mı berrak. Uzaklar pırıl pırıl, adaları geçin Marmara'nın öte kıyısı gözükmekte.

Tepedeyiz.
O tepe.
Ayın onüçü, bir sonraki ayın.
Defin töreni.

Tesadüf mü?
Bu kadar mı acımasız olur tesadüfler?

Tüm yaz, halam hasta iken, hastaneye girer çıkar iken, beri yandan da kardeşimin kayınvalidesi hastane günleri yaşıyordu.
Pazar akşamüstü, kardeşim haberi verdiğinde, sonu beklemiyor olmama rağmen, sanki şaşırmadım. Dün törenden sonra kardeşimle konuşuyordum. O daha yakınındaydı. Aklımdan geçeni söyledi; "vazgeçti direnmekten, yaşamaktan..." dedi.
Öylesine mücadeleci bir insandı, öyle bir hayat yaşamıştı ki, ölümü ancak kendisi isterse olabilirdi.
Sırtı çok eğrilmişti rahmetlinin, adeta kamburlaşmıştı. "Nasıl yatıracaklar babaannemi o haliyle" diye dert ediyordu yeğenim, aklına takılmış. Dedik ki, can bedenden gidince, vücudun ağırlığı kalmıyor, hafifliyor, rahat edecek, üzülme.

Rahat etsin, artık.
Dinlensin.
Rahmeti bol olsun.

.