bir günün sonunda...

sabah sakin bir yürüyüş ve evden çıkma hazırlığıyla başladı.
evden biraz erken çıkmalı, iş çok bugün.
telefon çalıyor, dayım ameliyat olan kuzenimin durumunu anlatıyor, iyilik haberlerine seviniyorum, görüşürüz orada, kardeşimle öğlende ziyaretine gideceğiz".
evden çıkıyorum, arkadaşım arayor "iş görüşmesine gidiyorum, kallavi sokak neredeydi, sen bilirsin".
taksiye biniyorum, bir başka arkadaşım, bayramda memleket ziyareti yaptılar görüşemedik, hatır soruyor "kısa zamanda git gel, yorulduk artık bir görüşelim".
ofiste acele yapılacak işler var, biraz gecikerek çıkıyorum, kardeşimle buluşmak için metroya atlıyorum "nerede bekleyeyim sizi?".
hastamız iyi gözüküyor, ayaküstü havadan sudan konuşurken, bir telefon daha. eski bir stajyerimiz "nikah videosunu izlerken gördüm çiçeğinizi, kusura bakmayın teşekkür etmekte geciktim".
beş dakika sonra bürodan arıyorlar, "yurt dışından gelen bir akrabamız aramış, öğleden sonra ziyaretime geleceklermiş".
hastane çıkışı öğle yemeği için bir lokantaya henüz gelmişken yine telefon, "kızınızın randevusunu şu gün şu saate alalım mı?".
iş ortağına telefon, "ben şuradayım, şu vakit geleceğim, dosya şurada haberin olsun".
ofise dönüş yolu, bu defa arayan baba tarafından bir kuzen mahkeme sonucuyla ilgili bilgi veriyor.
bina kapısında danışmaya gelen çiftle karşılaşıyorum, "nasılsınız efendim, ben de hasta ziyaretinden geliyorum.".
odamda yurtdışından gelen misafirler oturmakta, "bana biraz müsade, kusura bakmayın n'olur".
görüşme bitiyor, odamda telefonua bakıyorum marangoz aramış, arıyorum "yarın geleceğiz" oh sonunda!
yarın marangoz varsa temizlik olmaz, hadi nazmiye'yi ara, gününü değiştirmesi için ricacı ol, ondan cevap bekle, al sana dört telefon konuşması daha.
bugün aysonu, misafirler gittikten sonra banka işlerine gömül.
akşama spora gitmem imkansız, yetişemeyeceğim. "yarın akşamüstü müsait olur mu?" konuşması.
bir telefon daha, şimdi de bir abi meslektaş bir bilgi sormak içn aramış, eh konuşma uzun, sohbet ve karşılıklı selamlar eksik değil.
arkadaşım arıyor, duruşması varmış şehir dışına gitmiş, günlük kişisel magazinimizi gözden geçiriyoruz.
bürodan çıkabildim, deniz otobüsüne yetişeceğim. yolda oğlumla mesajlaşıyorum, konumuz "dolabın yarın gelecek, akşam eve gelecek misin?".
kızımla mesajlaşıyorum, "spora gittin mi, hangi deniz otobüsüyle geliyorsun?".
deniz otobüsünde cam kenarına oturuyorum, telefonuma bir göz atıyorum, ne çok konuşma! nasıl bir gündü böyle? eve gidip yemek yiyip, televizyon karşısına serilip "kuzey güney" seyretsem...".
araç hareket ediyor, manevra yaparken birden boğaziçi köprüsünün üzerinde sarımsı bir yuvarlak görüyorum: aa, ay!.

hemen cama yapışıp çekiyorum. bu işte!
siyahı bol bir fotoğraf oldu, üzerine tıklarsanız daha iyi görebilirsiniz.