Ankara'dan kızım gelmiş...

... evde bir hareket bir canlılık, özlemiştik çok, az biraz hasret giderdik, gitti yine.

Böyle hafta sonunun önüne ardına birer gün ekleyip gelebildiğinde, az zamana çok iş sığdırmak gerekiyor. Bu defa oldukça başarılıydı misafirimiz, doktor muayenesi, pasaport randevusu, aile görüşmesi, arkadaş buluşması derken koşturdu durdu.

Öyle ki, pazar günü havanın güzel oluşunu fırsat bilip, bir Burgazada seferi bile yapabildik. Hem de uzunca zamandır denk düşüremediğimiz bir üçlü gezmeyi başardık, abi de bizimle geldi.

Oğlumdan sonra kızım da egzersiz yapmaya başlamış, böylece uzun bir ada yürüyüşü ikisi için de kendilerini deneme fırsatı oldu. Günün sonunda yorgunluktan bitap düştüğümüze değdi, doğrusu.

Bir yandan tepelere tırmanıp diğer yandan sapsarı  mimoza çiçeklerini, bembeyaz erik ve badem seyretmek, ruhumuzu havalandırdı.

Tırmana tırmana vardığımız Hristos tepesini çocuklar ilk kez görüyordu. Geniş çayırlıkta, atlar gezinmekteydi. 

Kocaman çamlarla dolu yemyeşil tepenin biraz kuytusundaki Metamorphosis Manastırı bahçesine de uğradık. 

Bahçedeki badem ağacı öyle güzeldi ki, bakmaya doyulmuyordu.

Tepeden sahile doğru inerken, kimi tanıdık kimi ilk gördüğümüz veya adını bilemediğimiz  toprak üstü bitkilerini birbirimize gösterip durduk. 

Yol kenarında taşlarla dolu bir noktada görüverdiğim şu bitkiye ne demeli? Karanfil biçimli ama değil, çiçek gibi ama yapraksı denebilir, adını bilemediğim biçimine ve azimle taşlar arasında kendisine yol buluşuna hayran kaldığım, günün güzellerinden biri işte.

Çocukları birlikte bulmuşken annelik damarım tuttu, fotoğraflarını çekeyim istedim.

Bütün fotoğrafları son anda bombaladılar, keratalar. Kendileriyle yanyana olduğum fotoğraflarda bile maymunluk yaptılar. 

Oysa şu güzelim mimozanın altında birlikte dursaydık, olmaz mıydı yani?