AŞİYAN

14 Mayıs 2020, günlerden perşembe, 

Aşiyan'dayız, 

Sabahtan beri sis var, vakit öğlene geliyor sis halen karşı kıyıyı puslu gösteriyor,

Sanırım son defa Ocak ayında  Boğazın karşı kıyısına geçmiştim,

Kardeşimle birlikte büyük dayımı evinin kapısından aldık, 

Mezarlığa doğru yürürken duvardan sarkan son erguvanları görüyorum, 

Mezarlığın kapısından girerken, arkamızdan bir taksi yokuşu çıkıyor,

Bekliyoruz, tahminimiz doğru çıkıyor, küçük dayım ve yengem taksiden iniyorlar,

Yengemin elinde çiçekler var, beyaz zambaklar ve kırmızı güller,

İlerliyoruz yavaş adımlarla, kuşlar cıvıldıyor, güneş sisin arasından ısıtmaya başlıyor,

Aşiyan'da yatan ortanca yengemin, anneannemin, küçük kuzenimin mezarlarını ziyaret ediyoruz,

Bekliyoruz şimdi,

Yarım saat önce Zincirlikuyu Mezarlığı gasilhanesinden yola çıkan cenaze aracının getireceği yolcumuzu bekliyoruz,

Yolcumuz uzun yoldan geliyor, 

Tedavi için yurtdışında iken karantina günleri başlayınca, günlerce hastaneye kabul edilmeyen, sonunda hastaneye yatırıldığında ise yapacak bir şey kalmayan ve bir kaç gün önce  bir sabah vefat haberi gelen ortanca dayım geliyor,

Biz, yakınları altı kişiyiz, 

Hoca tabutun başında,  bir kaç kişi de tabutu taşımaya yardım eden dostlar,

Cenaze,  yıllar önce ölen eşinin kucağına, mezara yerleştiriliyor, toprak kapatılıyor,

Bir avuç insan, mezarın başında dua eden hocayı dinliyoruz, hakkımızı helal ediyoruz,

Hoca ve görevliler gidiyor, küçük yengem o sabah adadaki evin bahçesinden derlediği kırmızı gülleri toprağın üstüne bırakıyor,

Mezarın başında, yurtdışında yaşayan ve salgın engeliyle törene gelemeyen oğlu ve kızına göndermek üzere fotoğraf çektiriyoruz,

Kardeşim ertesi gün o fotoğrafı kastederek "hepimiz ne kadar mahzun gözüküyoruz" diyor, 

Yavaş yavaş çıkışa doğru yürüyoruz,
Uzakta yukarılarda mezarların arasında kırmızı gelincikleri görüyorum,
Bu bahar ilk kez...