ÇİLEK

Bir yorgunluk kahvesini hak ettim sonunda. Kahve eşliğinde bloga bir merhaba demek, biraz muhabbet etmek dinlendiriyor beni.

Sonra yine iş var, akşam yemeği fikir olarak hazır, düşünce halinden çıkmak için mutfakta pişirilmek üzere yolumu gözleyen sebzeler var. Ayıptır söylemesi, akşama yaz türlüsü yapacağım. 

Hah, tam da bu anda çamaşır makinesinin bittiği sinyali geldi banyodan. Bir koşu gidip çamaşırları asayım. İşi sonraya bırakınca hiç bitmeyecekmiş gibime geliyor, gerçi hemen yapınca da yenisi sırada beklemeye başlıyor. 

Bugün ev temizliği günüydü. 

Ev ahalisinden küçük olanı arkadaşını görmek bahanesiyle temizlik işinden firar edince, iş abiyle anneye kaldı. Telefonda konuşurken, biz temizliği bitiriyoruz, sen de gelince tozları alırsın dedim.  Cevap şu, "toz alma işini de hep bana yıkıyorsunuz"! 

Çocuk ahalisi pek alem yahu, ana evinden uzakta kendi evini çekip çeviren, her işi pekala beceren gençler, ana evine gelince derhal eski günlerine dönüyor ve bakım bekliyorlar. Belki benim tutumlarım neden oluyordur böyle davranmalarına, bilemedim.

Eve getirdiğimde çiçek olan çileklerim meyveye durdular, artık kızarıyorlar.
İki gündür nerdeyse saat başı balkona gidip onları gözlüyorum. 
Sabah bir ucundan kırmızı olan, akşama doğru yarıdan fazla kızardı, ertesi sabaha tümüyle kırmızı olmuştu.
Sırada ikinci saksıdakiler var, bugün hava serinlediği için onların kızarması biraz gecikebilir, göreceğiz.

Bir oturuşta bir koca tabak çilek yesem, saksıdaki meyveleri izlerken duyduğum sevinç kadar mutlu olmam sanırım.