Bir Yolculuk Gününden

 Bu sabah, günlerdir heyecanlı bir akışta olan konumuz için 6'da uyandık ve hedeflediğimiz zamanı on dakika kadar geçerek evden çıktık. 

Sabiha Gökçen Havalanına ulaştığımızda, giriş kapısı önünde uzanan kuyruğu gördüğümde, "eyvah" dedim, "geç kaldık". Meğerse kuyruk HES kodu gösterme kuyruğuymuş ve çabuk ilerledi. 

İçeride güvenlikten geçtikten sonra, kızım yurt dışı çıkış pulu alırken ben onun yerine check-in kuyruğuna girmeye seyirttim. Az sonra kızım geldi, kuyrukta yerini aldı, onun ardından abisi arabayı otoparka bırakmış olarak geldi, bize ve kuyruğa katıldı. 

Önden fazla bagaj hakkı almış olmak iyi olmuş, normalin 1,4 kg üzerindeki ağırlıkla konuyu kapattık. Büyük bavulun yanındaki sırt çantası, şekilsiz bagaj olarak nitelendirilip kontuar önündeki kırmızı treylere konuldu. Yürüyen bantta bavul giderken, sırt çantasının orada öylece durması beni huylandırdı. Gidip görevli memura "bu çanta buradan alınacak değil mi, eminsiniz değil mi? " diye sıralanan darlama soruları sordum. Oğlum güldü halime, "anne kaç kere sırt çantam bu yöntemle gitti, merak etme".

 Havaalanında sabah kahvaltısı niyetine bir şeyler atıştırırız diye düşünmüştüm, ancak, uçuş vakti yaklaştığı için bu düşünceyi eyleme dökemedik. 

Kızımla pasaport kuyruğunun önünde vedalaştık. "Güle güle yavrum" diyerek çiçeğime sarıldığım anda günlerdir pınarlarında sakin sakin bekleyen gözyaşlarım akmaya başladı. Ben ağlayınca kızım ağladı, kardeşi ağlayınca abisi de ağladı. Neyse, bir iki dakika içinde kendimizi teskin etmeyi başardık ve kızımın kuyruğa girmesini, kontrol noktasına ilerlemesini izledik, el salladık.

"İçerideki güvenlik aramasını da geçtim, şimdi kapıya gidiyorum, uçak vaktinde" konuşmasını yapıp içimiz rahatlamış olarak havaalanından ayrıldık.

Kardeşim yolcumuzun uçuş numarasını istedi, kendi kızından talimli olduğu için yeğeninin uçuşunu da takip etti ve kızımın "indik anne" mesajıyla eş zamanlı olarak "indiler" yazdı.

Hem Allah kavuştursun demek, hem de kızımız indi salimen demek için çiçeğimin babasını aradım ve bir fasıl da onunla konuşmaya çalışırken ağladım.  Babası dedi ki, "bu sefer ben de daha çok etkilendim". Herhalde, pandemi nedeniyle hemen istediğimizde gidemezsek endişesiyle bu kadar duygusal oldum(k) diye düşünüyorum.

Kızımın yeni üniversitesi KU Leuven. 

ODTÜ'den, oradaki koca kampüsten sonra küçük bir şehirde geçmişi çok eskiye dayanan  köklü bir üniversitenin öğrencisi olmayı tecrübe edeceği için heyecanlı.

Onun heyecanına katılırken, benim bir başka heyecanım var. Yıllar önce bloglarımız aracılığıyla tanıştığımız çok sevgili arkadaşım Komplekssiz Elektra'nın oğlu da  tesadüfen aynı üniversitede master programına başlıyor, Leuven'de. 

Aynı senenin çocukları onlar, hayatlarında birbirlerini hiç görmeden bambaşka okullarda okudular, üniversiteleri farklıydı, dönüp dolaşıp aynı üniversitenin farklı programlarında okumak üzere  aynı sene Leuven'i seçtiler, kabul aldılar ve bugün tanıştılar. 

Hayat ve tesadüfleri ne güzel değil mi? 

Bu sabah, pasaport kontrolünden geçmek üzereyken kendisini uğurlayanlara elini sallayan kızına bakan anne ve onların bu halini yakalayan oğul.

Bulun bakalım, el sallayan nerede?