İstanbul'u eskisi gibi sevmiyor muyum?

 Vedalaşmadan iki dakika öncesinde, iskeleye yürürken sordu "İstanbul'u seviyor musun hâlâ"

Bir an durdum, hemen "evet"i yapıştıramadım, "hayır" demeye de içim elvermedi, gerçeği söyledim; İstanbul benim sevdiğim şehirden çok farklı artık, çok değişti, kendimi yabancı hissediyorum çoğu zaman. O nedenle belki, vapura bindiğimde tarihi yarımadayı görecek şekilde oturuyorum mesela, hep aynı kalanı görmeyi tercih ediyorum. 

"Haklısın", bir insanın hayat süresinden bile kısa zamanda bu kadar hızlı değişen başka şehir yok sanırım, her seferinde onu tanıyamıyorum, yine değişmiş buluyorum. Burada yaşayan kişi olarak bu durumun seni de sarstığını gördüm, dedi. 

Yıllardır uzaklarda yaşasak da, aramızda hep bir bağ ve muhabbet olan kuzenimle geçirdiğim iki dolu İstanbul gününün sonunda yaptığımız ayaküstü muhasebe bu defaki buluşmanın veda cümleleri oldu. 

Karşıya geçerken düşündüm motorda, son iki günde yürüdüğümüz yolları, gezdiğimiz yerleri, hangisi aynıydı, hangisi değişmişti.

İlk günün çoğunu geçirdiğimiz bizim kıyı daha sakindi; Kalamış Marina'da bir mekanda kahvaltı ettik, Fenerbahçe'ye doğru yürüdük. Sonra Bağdat caddesi tarafına geçtik, bir arkadaşın atölyesine uğradık, kısa bir molanın ardından Göztepe parkı'na kadar yürüdük. Parkın içinden geçerek "burası ne hoş yer olmuş" duygusunu paylaşarak, Kalamış'a doğru yürümek üzere sahil yoluna indik.

İşte o vakit günümüzün İstanbul'u ile yüzleşmeler başladı, taksi bulunamadı, gün ortasında yolu daraltacak, trafiği tıkayacak tamiratlar yapılıyordu. 

Annemi/halasını ziyaret etmek istemişti kuzenim, oradaki aile buluşması keyifliydi. Bizim taze gelinle damat da geldiler, çaylar, kekler, sohbetler, güzel vakit geçirdik.

Akşamüstü karşıya geçiş macerası başladı, haliyle o saatte taksi bulunamadı. Fikir üretildi, ne yapsak eşyalarla nasıl geçsek? Sonuçta, o tarafta işi olan oğlum bizi Üsküdar iskelesine bıraktı, elde bavullarla motora binildi, Karaköy'e geçildi. Ohh, dünya varmış, köprü trafiğinden kurtulduk, Bostancı'dan Üsküdar'a gidişteki kimi sıkışıklık sohbete katık oldu, geçti gitti.

Bizimkilerin Karaköy'de kalmayı planladıkları otel Bankalar caddesinde. Bankalar caddesi, benim yıllarca iş için geldiğim yerlerden; adı üstünde bankalarda iş olur gelirsin, bir dernekle ilgili başvuru olur gelirsin -Dernekler Masası buradaydı-, bir avukat görüşmesi olur  gelirsin -bir dolu avukat bürosu vardı-, alt kısımda elektrik tesisatçıları ve Şişhaneye doğru avizeciler vardı -eskiden buraya uğradan avize alınmazdı- gelirsin...

Son on senede bunların tümü sıraya bitti ve başka şeyler için gelir olduk bu tarafa, Salt Galata açıldı diyelim, ilk gördüğümde buradaki binalar ne kadar güzelmiş aslında uyanışı yaşamıştım. İş güç için geldiğimiz yıllarda o binaların cephesi kararmıştı, bakımsızdı, güzellikleri görünmezdi, "eski bunlar" der geçerdik.

Şimdilerde Galata Port'la birlikte, bambaşka bir değişim yaşanmış, o eski binalar bakılmış, onarılmış, büyükçe kısmı otel haline dönüştürülmüş. Bizimkiler, eskiden Osmanlı bankası ve sonra Sümerbank olarak bilinen binadaki otelde kaldılar.

Akşam yemeğine gitmek için Karaköy'den Tophane'ye doğru yürürken "bu yokuş nereye gidiyor" sorularından birinin cevabını bulmak için deneme yanılma işe giriştik. Bir zamanların meşhur ve kalabalık Alageyik sokağında in cin top atıyordu, onu geçtik. Nispeten canlı gözüken Kumbaracı yokuşunun alt ucundan tırmanmaya başladık, yukarıya İstiklal caddesine ulaşana dek tasarım dükkanları, sanat galerileri, içerisinde toplantı olan ışıklı kitapçılar, butik oteller, küçük lokantalar gibi, eskiden bu civarda hiç benzeri bulunmayan mekanlardan geçtik.

Sonunda ulaştığımız yer, kuzenin daha gelmeden rehber kitaplardan bakıp, sağlamasını yapıp yer ayırttığı bir lokanta oldu. Yeni Lokanta'da benim daha önce bu şehirde hiç tecrübe etmediğim tarzda bir yaratıcı şef mutfağı tecrübesi yaşadım/k. Bizimkilerin Avrupa'da zaman zaman benzerini denedikleri yeni nesil bir yemek kültürünün bir benzerini görmüş, yaşamış oldum; ağızda, damakta lezzet patlamalı, yenilen yemeğin anlatıldığı, sunulduğu bir tür şovdu bu. Yeni İstanbul'da artık böylesi de varmış, duyuyordum, denedim gördüm.

Yemek sonrası İstiklal caddesinde turladık, önce Galatasaray'a doğru, sonra Tünel'e doğru. Kalabalıktı, çok çok turist ve yabancı vardı, adeta yetmiş millet oradaydı. Hiç bilmediğimiz, aşina olmadığımız diller konuşuluyordu. Kuzenimin yadırgadığı sevemediği yerlerden biri oldu İstiklal. "Burada ağaçlar vardı, ne oldu onlara?" Söküldü bir vakit işte, yerine banklar ve saksıda ağaçlar konuldu, son olaydan sonra onlar da kaldırıldı. Neyse ki "nostaljik" tramvayımız geçti yanımızdan da biraz neşe verdi.

Tünel'le Karaköy'e inmeyi planlamıştık 22:45'de kapanıyormuş, sonuncusunu az önce kaçırmışız!

Eh n'aapalım, biz de yolumuzu Galata kulesine doğru çeviririz, yürürüz oradan aşağıya. Galata kulesi çevresi cıvıl cıvıl, tepede de dolunay bize bakmıyor mu? Gel de sevme bu şehri şimdi!

Yokuş aşağı bakınarak inip Karaköy'e iskeleye ulaşıyoruz, vapura yetişiyorum, el sallıyorum, biniyorum.

Vapurda şenlik devam ediyor; polisler  kimlik bakıyor, gece müzisyeni şarkı söylüyor, tanıdık gece yolcularıyla selamlaşıyor. Kadıköy halen capcanlı, geceyarısı olmak üzere, arabam kabak olmadan son metroya binmek üzere seyirtiyorum. İşte tamam, mahallemize geldim. Çok uzun zamandır böyle geç saatlere kadar dışarıda kalmamış, İstanbul'u böyle değişik halleriyle yaşamamıştım.

Ne demiştim ben? İstanbul'u eskisi gibi sevmiyor muymuşum?

Bilmem ki, öyle mi dersiniz?