ÖYLESİNE BİR GÜN

büroda kimse kalmamış.
yoo, yanlış. büroda sadece bir tanesi kalmış. gidecekmiş. bekliyormuş.
nasıl sakinmiş tüm ofis şimdi.
öğleden sonra bir ara tuhaf adamlar gelmemiş koridorlara gibi.
polis çağırılmamış, telsiz sesleriyle resmi sivil elbiseli erkekler doluşmamış sanki.
hepsinin yüreği ağzına gelmemiş, içi şişmemiş sanırsınız.

aslında kimse nasıl başladığının farkına varmadı. çok sakin davrandı polisi arayan.
önce resmi elbiseli iki memur geldi. sonra motorsikletliler, en son siviller.
polisi arayan, kapıya dayanan adamların asıl görmek istedikleri, hiç ortaya çıkmadı.
böyle olunca öbürleri diklenecek kimseyi bulamadı karşılarında.
dört kişi gelmişlerdi, ikisi polisi görünce sıvıştı. kalan gidenin eline ne verdiyse?
kimlik mi göstereceğim dedi adam, peki ara bakalım.
polis memuru genç, heyecanlandı, sesi çatallandı. adam karşı çıksa yakasına yapışacak.
öbürküsü de tecrübeli, karşısındakini nereye kadar zorlayabilir farkında.
iyi de, iki hafta önce gemi direğinin tepesine çıkan da buydu.
düşünce mi! o zaman bir düşünceyle mi hareket etti?
düşünce filan yok bu adamlarda, içgüdü filan da yok. daha başka bir ruh hali mi desem, hah, dünyası başka bir yapıda bunların. daha başka bir dünyanın insanı olmak hareketlerini temellendiriyor.

herşey çok taze, diye düşünmüş. hatta daha bitmedi, üstelik yarın ne olacağı belli değilmiş.
sonradan konuşmuşlar kendi başlarına kalınca, bir araya toplanınca.
kahramanlığa gerek yok demiş içlerinden birisi, işin bu bölümü bitsin, devamını biz getirmeyelim. kan davasına çevirip üstümüze saldırıp, önümüze çıkarlar bunlar. hepimizin çocuğu var. değer mi?
haklısın demişler.
bu sözlerin onun ağzından çıkması diğerlerini rahatlatmış. yeri geldiğinde o engelledi bizi, karşı çıkamadık demek imkanı da olurmuş.

korkutmuşlar o gün orada olanları, evet.
hepsi ya oradaymış, olayın içindeymiş, ya da işin bir ucundan tutuyormuş.
bunca senedir, ilk kez böyle bir zorbalık tehdidiyle yüz yüze gelmişlermiş.
oysa yaptıkları işe bakarsanız, neymiş ki zaten? onlarla kimin ne alıp veremediği olabilirmiş?
demiş ki, o adamların kafası böyle çalışıyormuş anlaşılan, ruhları karışıkmış, hayatları tersmiş.
o gün oraya geldiklerinde onlara da bulaşmış çoğunluğun dünyası. çoğunluk onlarmış.
kabul edemedikleri, içinde olmayı sindiremedikleri bile dokunuyormuş eninde sonunda.
buna da mı "hayat!" denilecekmiş?

.