KÜLKEDİSİ

Günlerim mutfakta geçiyor, Külkedisi gibiyim.

Sabah önce anneme çıkıp onun mutfağında çalışıyorum, kahvaltı hazırlığı, bulaşık makinesinin boşaltılması filan. 

Sonra eve dönüp, o sırada ancak uyanmış olan kızım için kahvaltı hazırlıyorum ya da o kendisi için bir şeyler hazırlarken yarenlik ediyoruz.

Böylece vakit öğlene yaklaşmış oluyor, yeni yemek pişirmek ya da yemek hazırlığı yapmak zamanı geliyor. 

Sonra akşam faslına kadar olan zamanda, bilgisayardan okuyacaklarımı ya da yazacaklarımı  yine mutfak masasına konuşlanarak yapıyorum. Gerçi, salondaki kütüphanenin masa olabilen bir bölümü var, sorun şu, orada internet iyi çekmiyor. 

Bütün bunlar olurken, evde kendime ait bir çalışma masam olmadığını farkediverdim.

Çalışma hayatım devam ederken, bütün gün masa başında oturduğum için olsa gerek evde ayrı bir çalışma masasına ihtiyaç duymamışım, demek ki. Emeklilik başladığında da çocuklar evde değildi, artık. Onların çalışma masalarına yayılıyordum, şimdi masasız kaldım. 

Bir süre  Külkedisi olmak en iyisi, hem zaten mutfağı seviyorum.

Mutfakta, masada otururken böyle bir misafir geldiğini görebiliyorum hem...
Balkondaki barbekü bacasının önündeki korumalı bölümü sadece çiçeklerim değil, kumrular da seviyor.
Fotoğrafı geçen sene bu zamanlarda çekmiştim, bu sene gelen yok henüz.