Nisan'da Bir Pazar Günü Parklarda

Hava ısınmaya başladı ya, benim içimdeki küçük bağbahçemeraklısı dürtmeye başladı "hadisene, Fenerbahçe'ye gitsene, erguvanlar başlamıştır, kaçıracaksın!"

Dedim kendisine, dur bi yol hele sakin ol, daha dün bir bugün iki, bir günde açılıp bitmezler, telaş etme.

Yok ama, bizimki vık vık vık söylenerek uyudu dün gece, "sen şimdi iki haftadır yoruldum der, yatarsın aşağı, pazar günü filan dersin".

Sabah 7:30'da uyanınca, uyusaydım ya biraz daha dedim, sonra madem uyandım, haydi şu bağbahçemeraklısını gezmeye götüreyim, deyip kalktım. Egzersiz ve hafif bir kahvaltı yapıp, sokağa çıktım. Suadiye'ye doğru yürürken okulların önünde gençlerin toplaşmış olduğunu gördüm, muhtemelen deneme sınavı filan vardı. Bizim çocukların sınav zamanları geçti gitti, takvimde ne sınavı var farkında bile değiliz.

Caddeye ulaştığım noktada bekleyen dolmuşa bindim, Feneryolu deyip parayı uzattım -on lira olmuş!- trafik başlamamıştı henüz, çabucak ineceğim yere geldik. Bir göz kliniğinin bulunduğu beyaz köşkün köşesinden aşağıya doğru, etrafı seyrederek ve  çevredeki binalardaki değişime inanamayarak yürümeye başladım. Sahile yaklaşırken araç ve insan trafiği artmaya başladı, insanlar pazar kahvaltısı için sahildeki kafelere, restoranlara gidiyorlardı.

Parkın girişinde önüm sıra yedi sekiz kişilik ben yaşlarda bir grup yaylanarak ve de yayılarak yürüyorlardı. İçimdeki meraklının sabrı gelmedi, hızlanıp onları geçti. Geçti geçmesine de sonra bir şaşaladı, "ee, hani nerede, burada güzel bir erguvan olacaktı?" Arka arkaya sorular.

Evet, gerçekten burada kocaman güzel bir erguvan vardı. Dönüp arkama baktım, yedi sekiz kişilik grubun arkasında kaldım, geriye baktım ve o sırada gördüm. 

O güzelim, birbirine sarılmış iki gövdeli erguvan taaa yarı beline kadar kesilmişti! Bu kış kim bilir ne gelmişti başına? İçim sızladı, en derinden.

İçim sadece sızlamakla kalmadı, endişe katsayım en yükseğe fırladı, küçük meraklının da keyfi kaçtı, "bu daha genç bir erguvandı, o zaman bizim koca erguvanın başına ne geldi acaba?"

Dedim, belki ona bir şey olmamıştır, hem geçen sene yanından sürgünler çıkıyordu, onlar sağlamdır.

Ne çare, öyle değilmiş işte, baksanıza neler olmuş garipciğe, nasıl budamışlar onu da!

Sonra parktaki diğer erguvanlara baktım tek tek. Bu sene hiç birisinin tadı yok. Ya  son soğuk hava dalgası tam açacakları sıra korkuttu onları, ya mecalleri kalmadı açmaya niyetleri yok. Yıllardır ilk kez bu mevsimde bu kadar solgun Fenerbahçe parkının erguvanları...

Aslında sadece erguvan ağaçları değil, başka bir kaç büyük ağaç da oldukça derin budanmışlar. Belli ki, 2021-2022 kışı hepimize olduğu gibi Fenerbahçe parkındaki yaşlı ağaçlara da haşin davrandı. Onların bir kısmı zamana ve doğa koşullarına direnebilirken, bir kaçı teslim oldu.

Son bir kaç senedir, parkın ana girişe göre sağda kalan bölümündeki çay bahçesi açılmaz oldu. Oysa parkın Çelik Gülersoy eliyle canlandırıldığı ilk senelerde buradaki küçük platformda oda orkestrası konserleri verilirdi, akşamüstü çay saatinde keman çalınırdı.

Rahmetli anneanemin parkta en sevdiği yer bu köşeydi. Orada üstüne pötikareli örtüler serilmiş tahta masalarda oturup, etrafta koşuşturan torun çocuklarını izlemeye bayılırdı. Onun vefatından sonra da annemle gidip orada otururduk, anneannemin köşesiydi adı.

Ne yazık ki, oradaki sakız ağaçlarından biri de çok budanmayı gerektirecek kadar hasar almış, zaman içinde.

Alt dudağı bükülür gibi olan küçük meraklının hüznünü paylaşmak için kardeşime mesaj attım, "böyleyken böyle, bu hafta annemi parka getireceğiz ya, burası hiç keyifli değil" deyiverdim. Yazık, ne yapsın kardeş tabii, "belki budandıkları için bir süre sonra daha gür çıkar onlar" diyerek içimi ferahlatmaya çalıştı, ama bence durum umutsuz.

E peki, biz bu sene şöyle insanın içine yaşama enerjisi veren bir erguvanı seyredemeyecek miyiz?

Olur mu öyle şey, İstanbul'da kış soğuğuna direnebilen, açma zamanını bilen erguvan mutlaka vardır.

Nitekim, parktan çıkıp önce Orduevi'nin önünden sahildeki yürüyüş yoluna geçip, oradan Çiftehavuzlar tarafına kıvrılınca, her zaman yoldan gelip geçerken görüp hayran kaldığım bir erguvanın tam da önüne çıkıverdim.

Bakın, gövdesinden bile tomurcuklar  fışkırmış.

Umuyorum ve diliyorum daha uzun zaman bu canlılığıyla yaşasın.

Derken, birden farkettim, Göztepe parkının alt başındaki gül bahçesinin girişindeyim.

Güllerin hepsi budanmış, toprakları kabartılmış, ancak çok yakında açmaya hazırlar diyemeyeceğim, üzerlerinde tomurcuk bile yoktu henüz. 

Ancak velakin tam  lale bayramı zamanı gelmiş, hem de  bugün başlamış, ayın 28'ine dek devam edecekmiş. Laleler çok güzel düzenlenmişti, renkleri göz alıyordu.

Kimi bölgede karışık renkler, kimisinde daha sade olanlar, etraflarında sümbüller olanlar, başka çiçeklerle karışık düzenlemeler nefisti.

Sonra tam yanından geçerken ortadaki su havuzunun açılış saati geldi. Sular dans ederken, çocuklar fışkıran suların  aralarında keyif çığlıkları atarak koşuştururken, içimdeki küçük meraklı ve ben bir ağacın altına oturduk, suları ve çocukları gülümseyerek izledik. 

Şu sarıların arasından çıkıvermiş kaçak yolcuya ne buyrulur?

Parktan çıkınca caddeden aşağı kendimi saldım, çevredeki  artık neredeyse tamamı maskesiz olan insan kalabalığına bakarak yürüdüm, bir de baktım Şaşkınbakkal'a gelivermişim.

Artık iyice yorulmuş -üç saattir yoldayız, yürüyoruz- ve acıkmış olarak yıllardır en sevdiğim köftecinin önünden geçtiğimi farkettiğim an, çizgi filmlerdeki kızaklayarak durma sahnesine benzer bir hareketle içeriye giriverdim.

Yarım saat sonra, karnım doymuş epeyce dinlenmiş olarak eve ulaşmak için kalan yarım saatlik yolu yürümeye devam ettim. 

İçimdeki bağbahçe meraklısı küçük neşeyle mırıldanıyordu, hoş geldin bahar! 

*İkinci fotoğraftaki gövdenin çiçekli halini, umur görmüş zamanlarını merak ederseniz, lütfen şuradaki yazıya bir bakınız.