Sonbahar

Geçende eski stajyerlerimizden P. aradı, bir sorusu ricası vardı. 

Konuşmayalı nerdeyse on sene olmuş, kısa bir hayat özetinden sonra, "ohh ne güzel çocuklar büyümüş, emekliliğin tadını çıkarıyorsunuzdur" minvalinde söz söyledi. 

Dedim, o iş öyle değil, dışarıdan gözüken başka, yaşanan tam olarak o değil.

Eğri oturalım doğru konuşalım, eskiden ben de çalışma hayatını bitiren, isteğiyle emekli olanlar için benzer şekilde düşünürdüm, ohh ne rahat şimdi iş güç peşinde koşmak yok, rahatça gezer eder insan, istediklerini yapar, filan falan..

Otuzlu yaşlarını paldır küldür geçirip, kırklarına gelince kurulan hayaller ile altmışına gelince yaşananlar arasında benzerlik varsa, bence o kişi çok şanslıdır. Büyük olasılıkla önüne bir hayat engeli çıkmamıştır, planladığı yaşanmıştır, umudu kırılıp sönmemiştir, üstelik sadece kendisi için değil, yakınları, çoluğu çocuğu için de işler yolunda gitmiştir. 

Yukarıdaki paragrafı yazdım, sonra düşüncelerimi toplayamadım, aklım sabah kızımla yaptığım konuşmaya kaydı. Oğlumun sabah erken saatteki dönüş yolculuğunu düşündüm. 

Yıllar öncesi geldi aklıma, bana emekliliğin tadını çıkardığım imrenmesiyle bakan P.'nin yaşındayken yaşadığım didindiğim -muhtemelen o da şimdiki yaşında  benzerlerini deneyimliyor- zamanları düşündüm.

Şöyle bir şey olsa mesela, insan daha gençken daha az didinse daha az yorulsa, yaşı biraz daha ilerleyince her şeyden el etek çekmese az az çalışmayı sürdürse, olur mu acaba?

Hayatın olağan akışına aykırı bir şey istiyorum gibi hissettim bir an.

Diyeceğim o ki, sonbahar gelecek gelmesine de acaba bu seneki mevsim dönüşümü gibi biraz ağırdan mı alsa, yaz bitmeyecekmiş gibi sanmamıza mı neden olsa?