"YAŞAYAN PİRAMİT" ve "MODERNİZMİN İZİNDE TÜRK RESMİ"

Yaz başından beri "gidilecek sergiler" listemde duran Sabancı Müzesi'ne bugün hoş bir denk düşme sonucu gidebildim, nihayet.

Sabah bir toplantıya katılmak üzere karşıya geçmem gerekiyordu. Karşı dediğim yer Ulus; hafta içi, sabah saatinde, işyerleri ve tüm okullar açıkken nasıl ulaşırım konusunda ön çalışma yapmadan yola çıkmamak gerekiyor.

En mantıklı güzergâhın marmarayla Üsküdar'a gitmek, oradan motorla Beşiktaş'a geçmek, sonra da artık kısmet... olduğuna karar verdim. Bir süredir sabahları serin oluyor, nitekim sabah istasyona yürürken ve treni beklerken ince ince işleyen serin havayı hissedince, yanıma şal almış olmak nedeniyle kendimi kutladım. Kot ceket ve sweatshirt giyenler oldukça fazla sayıdaydı. 

Beşiktaş'a kadar işler yolunda gitti, tren kalabalıktı maskemi taktım, Üsküdar'dan Beşiktaş'a geçtiğimiz kocaman motorda açıkta oturdum. Meğer, Beşiktaş meydanını düzenleme çalışması varmış. Taksiler iskele önüne giremediği gibi, Bahçeşehir Üniversitesi tarafında da duramıyorlardı ve geçen tüm taksiler doluydu. Haydi bakalım! 

Yavaş yavaş Ortaköy yönüne yürümeye başladım, belki bu hengameden uzaklaşırsam boş taksi bulurum umuduyla. Şansıma karşı yönde bir taksi durdu, o gürültü içinde duyamadığım bir şeyler söyledi, karşıya geçtim, Ulus dedim, atladım, biraz ileriden döndük ve Portakal yokuşuna doğru yol almaya başladık, zira Ulus'a çıkmanın en kestirme yolu odur. 

Toplantıdan sonra bölgenin ana caddesi konumundaki Ahmet Adnan Saygun Caddesine yürüdüm. Aklımda iki fikir dolanıyor, ilki Beşiktaş'a inmek, karşıya geçmek ve Kadıköy'de Kuru Otlar Üstüne filmini izlemek, ikincisi Ortaköy'e inmek ve Emirgan'a doğru devam edip Sabancı Müzesi'ne gitmek.

Caddedeki durakta, ne yöne gitmek daha mantıklı olur düşüncesiyle haritaya bakarken boş bir otobüs geldi ve ben kendimi tıngır mıngır yeniden Portakal yokuşundan aşağıya Ortaköy'e doğru inerken buldum. 

Epey zamandır Ortaköy meydanına gitmemişim, iskeleye doğru yürürken bildiğim Ortaköy meydanından çok farklı bir yerle karşılaşınca anladım bunu. 

O güzelim küçük meydan, Boğaz ve Ortaköy camii manzaralı fotoğraf çekenlerle doluydu. Bu fon ve fotoğraf sevdalıları sadece turistler değildi, bol miktarda evlilik ve nişan fotoğrafı çektirenler vardı ve nasıl bir popülarite ise, bunların çoğu yabancıydı. 

İskeledeki panodan onbeş dakika sonra Emirgan Sarıyer yönüne gidecek bir motor geleceğini öğrenince, meydanın diğer tarafına doğru kısa bir tur atıp motorla Emirgan'a ulaşmanın en akıllıca iş olacağını anladım. 

İşin komik tarafı, meydanın ve camiinin diğer tarafında da çekim işleri vardı, bu defa film (muhtemelen reklam filmi) çekiyorlardı.

Bu arada, İstanbul'daki eski iskelelerin yeniden canlandığını görmek, sadece gezenlerin, turistlerin değil, diğer yolcuların da deniz yolunu tercih ettiklerini görmek hoşuma gitti.

Yukarıdaki fotoğrafın tanımı için, motor Arnavutköy iskelesine yanaşmışken, boğaz yönüne doğru bakış diyebiliriz.

Artık Emirgan iskelesine yanaşıyoruz.

İskeleden çıkıp Sabancı Müzesi'ne doğru yürürken, midemin gurultusunu duyuyorum. Alışkın olduğumdan çok daha erken ve az yediğim, toplantıda sadece kahve içtiğim için bu durum gayet normal.

O zaman ne yapıyoruz? Hemen Emirgan Sütiş'te bir tavuklu pilav ve ayran molası veriyoruz ki, resim tarihimizin modernist eserlerini akıl başka yerde olmadan görebilelim.

Agnes Denes / Yaşayan Piramit

Müzenin bahçesinde kuş seslerini, arap bülbüllerini dinleyerek binaya doğru çıkarken, ikinci serginin eserini görüyorum.

Dört ton toprakla doldurulmuş ahşap basamaklı teraslardan oluşan piramit gökyüzüne doğru uzanıyor.

Eminim geçen sene kurulduğundan beri, geçen her mevsimde başka güzellikler sergiledi.

Burada, daha ayrıntılı bilgi bulabilirsiniz.

Serginin girişinde bizi Hoca Ali Rıza'nın Manzara tablosunun büyütülmüş örneği karşılıyor.

Onun karşısında Türk resminin başlangıcından bu yana bir tür aile ağacı yer alıyor. Duvarlar boyunca uzanan sergideki eserlerin ressamları hakkında ayrıntılı açıklamalar resimlerin yanında bulunuyor.

Burada, sergi hakkında bilgi ve bazı eserlerle ilgili ayrıntı var. 

Henüz görmediyseniz, yılbaşına kadar süreceğini not edeyim, belki yolunuz düşer.

Günümüze en yakın ressamlardan Zeki Faik İzer'in daha önce görmediğim ve sergide görünce beğendiğim bir eseriyle gezimizi tamamlayalım.

Müzeden sonra, eve dönüş yolunda şansım yaver gitti diyebilirim. İskelye geldikten 5 dakika sonra motor geldi, bu defa Bebek iskelesine uğrayarak Beşiktaş'a doğru gittik.

Beşiktaş iskelesinde indikten sonra, koşarak Kadıköy vapuruna yetiştim ve İstanbul'un en güzel klasik vapurlarından biri olan  Kızıltoprak'a binerek bizim kıyıya geçtim.

Sonrası, iyilik sağlık, şükür...