KARAKIŞ FIRTINASI

Yaprak dökümünün sonu, diyor cep ajandam.
Cuma sabahı çocukları gönderirken pencereden bakıyordum. Karşıdaki apartman bahçesinin sol köşesi sarı yapraklarla dolmuştu. Fotoğrafını çekecektim güya, ortalığı toparlayıp evden çıkma temrinleri girdi araya, unutmuşum.
Yeşil çimen üzerinde sarı yapraklar, üstünde artık çıplak kalan ağacın gövdesi, rüzgar esiyor, incecik karın tozuması gibi bir yağmur yağıyor...

Yağmur, gün boyu öylece yağdı. Akşam, rüzgârın sesi masamın yanındaki pencereden duyulan uğultuya dönüştü. Arkadaşlarıma, "havanın serteşmesi sizi gelmekten alıkoymaz umarım" yazdım.
Buluşma yerine yürürken, şemsiyem ters döndü, teli koptu. İçeri girenler, rüzâr, yağmur ve soğuk çarpmasına uğrayıp yamulan şaftlarını düzeltip, kendilerine gelmeye çalıştılar, ilk iş. Sonra, kaldığımız yerden anlatmaya başladık.
İki yanımda iki fakülte arkadaşım oturdu, tesadüfen. Karşımda oturanların üçü de, eski stajyerimdi.
Hepsi arkadaşım, beni kutlamak için bir aradaydılar, başka ihtimal bu havada onları oraya getiremezdi.

O gün henüz tam doğum günüm değildi, hatta bugün bile değil, daha iki gün var.
"Keyfe bak, her gün bir kutlama" dedi kardeşim.
Mazeretim hazır:
Ne yapayım, onbeşi hafta ortasına geliyor, hem çocukların sınavı var, dışarda toplanmak zor olur, haftasonundan başladık kutlamaya.
Kardeşim, "seneye resmi tatil ilan edelim, bari" dedi. "Tam sayının şerefine..."
Hatırlatmasa olmayacak! Ne varmış?

Dün, iki kutlama vardı; birincisi kardeşimin evinde yeğenlerim ve annemin katıldığı kek-kiş partisi, ikincisi Bayan E.'nin himayelerinde malikanesinde verdikleri özel davet ki, üçüncü konuk Bayan D. idi.
İki günlük sefadan sonra, öğlende prenseslik bitti. Haftaya hazırlık koşuşturmacası başladı; alışveriş yap, yerleştir, yemek yap, ekmek mayala, çamaşır yıka...

Sabah, kahve içerken konuşuyorduk, "gece, aman ne esti, üfff!".
Karakış fırtınasıymış, dedim.
"Sen doğduğunda da kar vardı" demişti, annem, dün. Bunca yıldan sonra, doğduğum günkü havayı ilk kez öğrenmiş oldum.
O günkü de karakışın ilk karıydı, demek ki.
Doğacak zamanı iyi şavullemişim. Üstelik üç gün sancıdan sonra ortaya çıkmaya karar vermişim. Bak sen!
Bir çeşit inat mı, kaçacak yer olmadığını anlayıp, sonunda teslim olmak mı?
Her neyse, bilemeyeceğim.
Bildiğim şu, iyi ki doğmuşum!

İki-üç sene öncesine kadar, doğumgünlerim bir an önce geçsin gitsin isterdim. Çocukluğumdaki doğum günlerimde, annem evde pasta yerine geçecek bir çeşit kek yapar, üstüne mum dikilir, üflenir, iki küçük alkış sesi. Belki bir hediye verilir mi? Hatırlamıyorum bile.
Gençlik yıllarımda da özel bir hareket olduğunu hatırlamıyorum pek. Bir seferinde arkadaşım longplay hediye etmişti -Mozart'ın Requiem'i- şaşırmıştım ve çok sevinmiştim.

Daha sonra, yine sıradan geçiştirmeler:
"Yok canım, ne kutlaması? Belki dışarda bir yemek yeriz."
Çocuklar doğdu, yerimiz iyice aşağılara kaydı:
"Peki tamam, bir pasta alalım, çocuklar mum söndürmeyi seviyor."
Pöfff!
Hiç de bile!
Artık akıllandım.
Benim doğum günüm, benim doğum günümdür.
Yaşadığım için mutluyum. Hayatımdaki insanların, sevdiklerimin varlığı beni coşturuyor. Neden bu sevinci onlarla paylaşmayayım, kutlamayayım?
Senenin bir günü, benim günüm. Ne güzel!




.