İLLE DE BOZCAADA !

Ağustos'ta iki hafta, eyyam-ı buhur günlerinde sadece sıcağın ve rutubetin geçmesini bekleyerek öylece durdum.
Ne şanssızlık ki, her defasında olduğu gibi "bu sene Ağustos'ta İstanbul'da olmayacağım" deyip İstanbul'da Ağustos nöbeti bekleme geleneğim, bu sene de devam etti.
Yaz başında kızımla "Ağustos'ta Karadeniz'e gidelim" planı yapmışken, evdeki hesap çarşıya uymadı, tarihler tutmadı, uçak bileti pahalı geldi ve bir de baktık ki, Karadeniz yolculuğu planı seneye kalmış.
Moralimizi bozmadık, iki senedir gidemediğimiz ve orada olduğumuz her defasında  mutlu olduğumuz Bozcaada'ya çevirdik rotayı. Bayram öncesi hafta, hava ve ada nüfusunun en uygun zamanında adada dört gece geçirdik.

Ada'daki günlerimizden birinde, -İstanbul'a yağmur yağarken adada bulutlu ve rüzgârlı olan havayı fırsat bilip- merkeze indik ve kaleyi uzun uzun gezdik.

İskeleye feribot yanaşmış, inenler inmiş, binenler Geyikli'ye doğru gitmek için kalkış saatini bekliyor.

Kale'nin burçlarından birinden bakış,

Bu defa yönümüz İskelenin tersine doğru,

Adamız hiç adını yadırgatmıyor, hep boz hep boz ve hep güzel hep güzel...

Habbele'den Batı feneri'ne doğru bakış, güneş alçalmış. Bir an önce bulutların arasında kalmış görünmezken, birden şurubi rengiyle ışıldamaya başlamış.

Ada'nın hediyeleri böyle işte; güneşin doğuşu ya da batışı, cırcır böceklerinin şarkısı eşliğinde seyredilen samanyolu, sabah denizinin berraklığı ve her daim serinliği...

Yine müthiş gastronomik lezzetlerle, sade tatlar ve şölen sofraları arasında dolaşıyoruz.

Bağhane'deki ev sahibemiz canım Ümit ve otuz senelik tanışıklığa dayanan dostluğuyla Nejat bey sayesinde ne tatlar, neler...

Kahvaltıda yediğimiz zeytinler, hemen yandaki bahçeden toplanmış ve kendileri tarafından kurulmuş en başta. Sonra keçi peyniri özel yapılmış ve bir senedir olgunlaşmakta. Sirke, yine bahçedeki üzümlerden, reçeller bahçedeki ağaçlardan. Uzayıp gidiyor bu liste.

Yukarıdaki tabakta, ahtapotlu makarna var. Böylesine nefis bir makarnayı başka bir yerde yiyebilir miyim, bilmiyorum.

Bir başka nefis yemek tabağı,

Pansiyondaki misafirlerden Gamze İ.'nin elinden, İspanyol usulü sarmısaklı biber kızartması,

Sarmısaklar incecik kıyılıp zeytinyağında çevriliyor, küçük biberler eklenip, şöyle bir dağlanıyor ve üzerine biraz tuz serpiliyor. 

Bütün hepsi bu! Sade ve olağanüstü lezzetli.

Kocaman bir çanakta silinip süpürülmeyi bekleyen, Eğin piyazı

Kuru soğan, reyhan, peynir, yoğurt, domates, biber, maydanoz, dereotu

Ve afiyet olsun!

Bu minik ve acı mı acı biberler pazardan alındı.

Az sonra reçel olacaklar,  sevgili blog arkadaşımız Beste'nin nefis tarifiyle...

Ada'ya gitmişken üzüm tatmamak olur mu, her şey bir yana Çavuş üzümü yememek olur mu? 

O kadar az kalmış ki Çavuş! Neredeyse yiyemeyecektik. 

Umarım, çabalar sonuç verir ve para etmediği için ekilmeyen bağlar yeniden canlanır.

MAVİ YOLCULUK

2016 yazı için  taa kışın ortasında mavi yolculuk tarihi belirlerken, başlangıç günü olarak 16 Temmuz'u seçmişiz meğerse! 15 Temmuz olunca, hiç bir yere gidemedik, İstanbul'da kalıverdik, yolculuk için ödediğimiz kaporalar yandı gitti.

Bu sene kış ortasında mavi hayaller kurarken pek tedirgindik, "aman bir aksilik olmasın da!"

Bu yaz günü gelince, tekneye Bozburun'dan bindik.

Bozburun'a ulaşmak zahmetli, önce Dalaman'a uçak, sonra minibüs veya benzeri bir araçla Bozburun.

Yemyeşil, çam ormanlarıyla dolu yerlerden kıvrıla kıvrıla geçen yollar ve sonunda denize kavuştuk.

Tekne yolculuğu için yiyecek alışverişini yaptık, yiyecek içecekler bavullar ve biz tekneye yerleştik sonra yola koyulduk; vira bismillah!

Neden bir hafta boyunca tekne gibi göreceli olarak küçük bir mekanda, deniz üstünde ayağımız karaya basmadan bir yerlere gitmeyi seviyorum/z?
İşte, tam da yukarıdaki deniz renginde saklı bu sorunun cevabı.
En fazla bir iki teknenin daha olduğu sakin ve çoğunlukla karadan ulaşılamayan koylar, pırıl pırıl parlayan "ben temizim" diyen berrak bir deniz, teknenin etrafında gezinen balık sürüleri, sıçrayan birbirini kovalayan balıklar, maskeyle bakılan hayran hayran seyredilen bir deniz altı dünyası...
Yetmedi!
Sabah 7:30'da gözünü açar açmaz denize atlamak, gün boyunca saatlerce ve defalarca denize girmek, gece yıldızları, sabah gün doğumunu, akşam gün batımını seyretmek..
Denizde yaşamak kısacası.

Bir de, deniz üstünde oradan oaraya gitmek, değişik ve güzel kara parçalarını, onların denizle uyumunu izlemek var ki, o da ayrı bir eğlence.

İşte güneş çekilmiş, deniz durulmuş, esinti kesilmiş.
Ay yandan hafif göz kırpıyor. Biraz sonra o da batacak ve yerini milyonlarca yıldız ve samanyolu alacak.
Şanslıysanız, uyumadan önce bir kaç yıldız kayması seyredip, dilek de tutabilirsiniz.

Bir gece daha başlıyor.

Komşu teknenin ışıkları denize yansıyor, akşam yemeği hazırlığındalar belli ki bütün kamaralardan ışık geliyor.

Şanslıysanız o gece güzel müziklere kulak misafiri olabilirsiniz, ya da parası bol görgüsü az bir komşu tekneye yakınsanız, ertesi sabah kahvaltıda konuşacak, yandakileri çekiştireceksiniz, demektir.

Bazen aksilikler de olur, tabiyatıyla.

Gürültücü bir komşu tekne, iyi bağlanmamış halatın kopması, denize sintine boşalttığını farkettiğiniz bir densiz, sakin olacağını sandığınız koyun başkaları tarafından da keşfedilmesi, rüzgarın fena esmesi, arı sinek vb. canlıların size yakın olmak istemesi, vs. vs.

Yine de teknenin arkasını karaya verip, böyle yeşil bir kıyıya bağlandıysanız ve pırıl pırıl denize kendinizi atmak için can atıyorsanız, gelecek seneye kadar anılarda sadece bu an yaşayacaktır, artık.

TEMMUZ'DA

Temmuz'a gelmeden bayram günleri vardı.

İstanbul sessiz sakindi; insanlar tatile gitti, memleketine gitti, inşaatlar sustu... 

Sakin günler mutluluk vericiydi.

Arife günüydü, önce çocuklarla kahvaltı yapıp sonra onları babaannelerine bayram ziyareti için yolcu ettim. Derken günlerdir üst üste sıkıştıran işler güçler  birden bitiverdi. Kendimi Kadıköy'e atıverdim, biraz denize bakıp nefeslenmek için. Oradan da Beşiktaş'a, yine vapurla. 

Yetmedi, Beşiktaş'ta bir gezinti motoru buldum ve boğaz turu yaptım, bir buçuk saatliğine turist oldum.

Bayramım ilk gün annemde misafir vardı, dayımlarla birlikteydik, yemek yedik, bayram sevinci oldu. Sonraki günler arkadaşlarımla kısa yürüyüşler, kahve oturmaları, annemle park gezmeleriyle geçti. 

Bayramdan sonraki hafta çocuklar geldi, annemin doktor kontrolleri vardı derken yine hareketli bereketli günler geçirdik.
Sonra çok cazip bir "köye gelin" daveti aldım ve hemen kabul ettim.
Bir can arkadaşım iki sene önce Ayvacık yakınındaki bir köyde ev almıştı. Sonra buradaki evi kentsel dönüşüme girince denk düştü ve evdeki  eşyalarını değerlendirmesine vesile oldu. Köydeki evde bazı tadilatlar yaptırdı, yeni evi düzenledi. Bahardan beri arkadaşlarını sırayla çağırıyordu, "buralar birlikte olunca güzel" diyerek.
Sahiden de öyle! Mutfak penceresinden böyle bir manzaraya bakarak yemek yapmayı kim istemez?

Üç arkadaş birlikte kahvaltılar ettik, köyün tepelerine tırmanıp gün batımı rüzgârında manzarayı içimize çektik, serin denizlere girdik, Midilli'ye karşı balık yedik kadeh kaldırdık, yolda gördüğümüz bütün çiçeklerin adını bilmek istedik, kelebek çiçekleri topladık, uzun sohbetler ettik...
Tekrarını nasip etsin dileklerimizle, mutluluk içinde dört gün geçirdik.
Yukarıdaki çiçek, yabani havucun çiçeği, bilmek isteyen olursa...

Assos'ta bir gün batımı sonrası yokuş aşağı inerken gördüğümüz bir taş dükkanından bu ender görülen  taşlardan aldık.
Ender, çünkü, quartz ve epidot gibi ayrı oluşum dönemlerine ait iki mineralin bir arada olduğu pek görülmezmiş.
Şansımıza denk düştü.

İstanbul'a döndükten sonra bir akşam Çengelköy sahilinde annem, kızkardeşim ve ailesiyle bir  güzel günbatımı yemeği yedik.
İyi ki, şakayla karışık anneme "bu senin doğum günün için erken kutlama" demişiz. Sonraki günlerde üst üste gelen üzücü haberler ve cenazeler nedeniyle annemin doğum gününde bir kutlama imkanımız olamadı.
Bir hafta içinde iki arkadaşım babalarını, bir arkadaşım annesini kaybetti.
Yaprak dökümü gibi...
Birlikte güldüğümüz arkadaşlar ağlarken onlara sarılabilmak tek tesellimiz.

BODRUM BODRUM

Geçen hafta kırk çarşamba bir araya geldi, her şey bir arada oldu ve bitti.

Kızımı okuldan yaz tatili için alıp,  eşya taşıyıp döndükten sonra, bir faaliyettir başladı. Önce çamaşırlar yıkandı sırayla -henüz bitmiş değil tamamı- sonra annem baş dönmesinden şikayet eder oldu. Tansiyonu fena değil, ne oluyor acaba derken baş dönmesine mide bulantısı da katıldı.

Tam o günlerde dayım ve torunu Fransa'ya dönecekler, hazırlıklar yapılıyor. Teyzeme guatr için testler yapılıyor. Kardeşimin misafiri var, işi başından aşmış, filan falan...

Çarşamba günü, annem ayakta durduğu an yalpalamaya başlayınca, kızımla  güç halle taksiye bindirip yürüme mesafesindeki hastaneye gittik. Kulak Burun Boğaz uzmanı muayenesinden sonra baş dönmesi (vertigo) için durumu sakinleştirici ilaç verdi ve baş dönmesi geçince yapılacak bir kaç tetkik istedi. İlaçları aklınca annem destekle yürüyebildi ve gece onu oğlumla birlikte kardeşime götürebildik.

Şimdi diyeceksiniz ki, hasta kadını yerinden oynatmanıza ne gerek var?

Perşembe sabahı tatil için yola çıkacaktık.

İki sene önce Cunda'ya gitmiştik çocuklarla, ondan beridir birlikte deniz tatili yapamamıştık. Bir ay öncesinden erken rezervasyon fırsatını değerlendirip üç gecelik bir Bodrum tatili almıştım.

Neyse ki, iki kız kardeşiz ve annemin sağlığı başta olmak üzere her konuda birbirimize destek olabiliyoruz.

Sabah erkenden yola çıktık, online check-in yaptırmış olmama rağmen bitmeyen ilerlemeyen bir kuyruk nedeniyle uçağı kaçırmaya ramak kaldı ve sonunda koşa koşa son yolcular olarak uçağa binebildik.

Bodrum bizi sevgiyle bağrına bastı.

Aa! Şaka yapmıyorum; havanın güzelliğine, denizin parlaklığına, bulutların şekillerine bakar mısınız?

Tam dinlenme tatili oldu, hakkını verdik yan gelip yatmanın doğrusu.

Çocuklar da okul yılında yorulmuştu, ben de ilk emeklilik senemde doğrusu çalışma hayatına eşit yoruldum sayılır.

Üç gün boyunca, günde beş defa denize girmek, bu öğlen ne yesek, midyeci geldi mi, akşama balık mı meze mi sorularıyla haşır neşir olmak, yürüyüş yapmak ve kitap okumak dışında pek az şey yaptık.

O "pek az şey"den bir tanesi, baharda Bodrum'a taşınmış eski ama eskimeyen bir dostun doğum gününü kutlamak oldu.

Bebekliklerini bildiği çocuklarım M.'nin doğum günü için bizim koya gelmesini sevinçle karşıladılar. Üstelik M. yalnız gelmedi, eski yeni Bodrum'lu bir kaç arkadaşını da getirdi ve bol sohbetli kahkahalı güzel bir akşam ve kutlama oldu.

Oteldeki son sabah, son sıralarda Bodrum Masalı'nda daha önce Hırsız Polis'te hiç kaçırmadan izlediğim ve ilk filminden beri hayran olduğum Timuçin Esen'le yan yana masalarda kahvaltı yapmak da, çocuklar  benim bu merakımla eğlense de, ayrıca hatırlanacak anı oldu.

Deniz tatilinde olmanın en güzel tarafı, bence, akşam inerken doğrudan güneşin denize değdiği bir gün batımını seyredemesem de, denizde, gökyüzünde ve etraftaki nesnelerdeki değişimleri izlemek, çevredeki sesleri dinlemek.

İşte böyle...

ANKARA RÜZGÂRI

Hafta sonu bi koşu Ankara'ya gittik geldik.

Hakkaten "bi koşu" oldu. Cuma yağmur kovalarla boşalırken gittik, Cumartesi güneş az biraz bulutları aralarken döndük.

Efen'im, sebebi ziyaretimiz kızımın eşyalarını okuldan eve taşımasına yardım etmekti. Babası araba verdi, abisi şoförlük yaptı, kendisi eşya topladı, annesi bavul kapatmaya taşımaya yardım etti, derken halloldu işte.

Giderken zor bir yolculuk hali oldu; yağmur yağacağı günler öncesinden biliniyordu ancak yolda bu kadar etkili bir yağmura yakalanacağımızı bilemedik.

5 saatlik yolu dura kalka 8 saatte alabildik, iki kez flaşör yakıp yol kenarında bekledik, iki kısa mola, bir uzun mola verdik ancak yağmurla baş edebildik. Üstüne bir de Bolu Dağı geçişi otoyolda bakıma alındığı için, eski yoldan dağı konvoyla geçince, yolculuk iyice yorucu oldu.

Yağmurda çektiğim videolar vardı ama buraya eklemeyi beceremedim.

Yukarıdaki fotoğraf, akşamüstüne doğru ve artık yağmurun durduğu Ankara'ya yakın bir yol manzarası.

Ankara'da az zamanda çok işler yaptık sayılır.
Kuzenimin kızının doğum günü kutlamasına denk geldik, akrabalarımızla görüştük keyifli bir akşam geçirdik.
Ertesi sabah ODTÜ'de kaşarlı simit çay eşliğinde kahvaltı yapıp, arabayı yükleyip yola revan olduk.
Dönüş, gelişe göre çok daha kolay geçti; kızım  uzun yolda araba kullanıp abisine destek oldu, hava çoğunlukla  parçalı bulutluydu, yağmur kısa bir mesafede ve az yağdı.
Eve dönüş, tatilin başlaması ne güzel ! ...