Sabah Kadıköy'de işim vardı, Nüfus Müdürlüğüne gittim. İşim gecikmeden bitti, biraz Kadıköy Çarşısı'nın tenhalığının keyfini çıkardım, gezdim, etrafa bakındım.
O gezme faslını okumak isterseniz, Her Güne Üç Güzel Şey'de anlattım.
Şimdi, oradaki son cümleden devam edeyim; Beşiktaş / Adalar iskelesinin sol tarafına geçtim, deniz kenarında durdum. Denizin ışıltısı gözümü aldı.
O sırada iskeleden Beşiktaş vapuru ayrılmış, hızla mendireğe doğru ilerliyor. İstanbul'da deniz kenarında durduğumda, bakmayı en sevdiğim manzaralardan birisi iskeleye vapurun yanaşması kalkmasıdır.
Vapura mı baksam, denize mi bilemedim.
Beşiktaş vapurunun hemen arkasından Adalar vapuru da kalktı.
Dur şunu da çekeyim, nereden alayım açıyı derken, ancak yetişebildim.
O arada iskelede bekleyen deniz taksi de kadraja girmiş.
Ve denizin mavisi yine rol çalmakta.
Şimdi biraz daha sola kaydım, Beşiktaş motor iskelesinin yanındayım.
Deniz sadece mavi ve parlak değil, berrak da, hatta pırıl pırıl.
Uzun zaman sonra ilk kez içimde şu denize girsem arzusu uyandı.
İçimdeki his şu; sanki Marmara'da koca metropol İstanbul'da vapurların yanaşıp kalktığı, genellikle boz bulanık suyla çevrili bir iskelenin kenarından değil, Ege'de az sonra tekneyle açılacağım bir iskeleden denize bakıyorum.
Anlaşılan, kaç gündür sert esen poyraz sadece havamızı değil denizimizi de parlatmış!
