"DENİZ OLUNMALI OĞUL!"

İhtiyar bir taş ustası varmış.
Sıcak bir gün deniz kıyısında kaya yontmaktayken, güneş tenini yakıp kavurmuş. Dayanamamış, Tanrıya yalvarmış “keşke güneş olsaydım” demiş. Duymuş sesini Tanrı ve "kabul ediyorum arzunu" demiş. İhtiyar taşçı güneş oluvermiş!
Derken kara bulutlar gelmiş güneşi örtmüş, görünmez olmuş güneş. "Off", demiş taşçı, "bulut olmak varmış!". Tanrı bu isteğine de kulak vermiş taşçının, taşçı bulut oluvermiş.
Taşçı bulut olmanın keyfini sürüyorken, aniden bir rüzgar çıkmış, almış savurmuş bulutu, rüzgarın oyuncağı olmuş bulutcuk. "Vayy" demiş taşçı, "buluttan yaman olanı rüzgârmış, rüzgâr olsaydım!". Tanrı'nın iyi günüymüş anlaşılan, "ol!" demiş.
İhtiyar taşçı, rüzgâr olup esmeye başlamış, fırtına olmuş, kasırga olmuş, önüne çıkanı eğmiş, yere yatırmış, hükmünü sürmüş. Tam da en keyifli esme halindeyken koca bir kayaya rastlamış, esmiş esmiş esmiş, kayayı değil yere yatırmak, yerinden bile oynatamamış. Taşçımız, "kaya olmalı, kaya!" deyince, eh, bu isteği de kabul edilmiş, neyse ki.
Bizim kaya, herşeye karşı sapasağlam dikilip durmuş bir süre. Sonra bir gün arkasında bir acı hissetmiş, "vayy!" demiş.
Vay ki vay, meğer acının sebebi kayayı yontmaya girişen bir ihtiyar taşçıymış.



Eski basım bir Çin Öyküleri kitabım vardı, bu anlattığım sanıyorum oradaydı.
Bu sabah uzak yerlere yolculuğun hayalini kurduğum bir anda rüzgâr yüzümü dağlayınca aklıma geldi.
Hep olamayanı istemek, o anda bulunduğun yer dışındaki yerleri hayal etmek, yakınında olmayanın daha değerli olması...
İstediğiniz kadar çoğaltabilirsiniz bu duyguları, insanın doğası bu anlaşılan.  

.