üniversitede olduğum senelerde olmalı, elimde bir kaset, dön dolaş onu dinliyorum.
ikiliyle ilk tanışıklık daha önceydi, mutlaka.
acaba, trt 3'de atilla dorsay'ın film müzikleri programında mrs. robinson'ın çalınmasıyla mıydı?
belki de televizyonda, yeri yerinden oynatan central park konserlerindeki sound of silence'ı izlediğimdeydi...
dün akşamüstü youtube'da karşıma çıktı, uzun zaman sonra, aniden.
ilk dinleyişimde, ne kadar naiflermiş dedim kendime.
bir defa daha dinledim; bütün sözler, tınılar, esler aklımda imiş, meğer.
nasıl işlemişse zihnime, ruhuma...
en ama en çok sevdiğim muhteşem "sound of silence" mı, her dinlediğimde içimin kabardığı "bridge over troubled water" mı, minik mücevher "scarborough fair" mi, muzip nakaratlı "mrs. robinson" mu, melodisine bayıldığım "el condor pasa" mı ayırt etmesi çok zor.
bin kere dinlemişimdir o kaseti bir zamanlar.
zaman aktı, uçtu ve şimdi bir çekmecenin köşesinde, eski fotoğraf albümlerinin üst rafında öylece durup duruyor.
Seni en iyi ben anlarım Simon and Garfunkel konusunda, malum yaş ve kemale erme durumları, ama kimseye söylemeyelim :))))
YanıtlaSilAh ne çok severim,hey gidi günler, dinleyeyim şimdi biraz.
YanıtlaSilLeylakcığım,
YanıtlaSilEvet, sır gibi bişey bu hallerimiz! :-)
Öpüyorum yanaklarından. :)
Serpilciğim,
YanıtlaSilEski şarkıları dinlemek genellikle keyifli oluyor, ancak üzerine çok anı yüklenmiş şarkılara rastlarsan, yandın! :))
Sevgiler.
O kadar çok anı yüklü ki, şarkılarda, sokaklarda, her yerde ..
YanıtlaSilYanmışız desene, Serpilciğim! ;)
YanıtlaSil