Son yazıdan beri, yaklaşık iki haftadır......

...yazayım yazayım diyorum, bir oturup yazamıyorum.

Konu başlıklarıyla gidelim.

İki film gördüm, ilki Cem Yılmaz'ın Karakomik Filmi, ikincisi Almadovar'ın Acı ve Zafer'i.

Cem Yılmaz'ın Kara filminin senaryosu üzerinde keşke biraz daha çalışılıp, geliştirilseymiş. Çok iyi film olmaya ramak kala, biraz eksik ama yine de iyi bir film olmuş. Komik filminde ise, güldük eğlendik ve bitti.

Almadovar'a gelince, Acı ve Zafer,  tadı damağımda kalan Almadovar filmlerinden biri olarak geçti, kişisel tarihime. 

Almadovar'ın pek çok filmini seyrettim, bir kısmına hayran kaldım,  bir kısmını çok da sevemedim. Bu film, önümde sayfa sayfa açılan bir kitap gibi, hem bu duygularımın nedenini anlamamı sağladı, hem de kendi başına güzel bir seyir duygusu yaşattı.

Ek olarak, oyuncular harikaydı, müzik nefisti. 

İki kitap okuyorum, birincisi tekrar ve sindirerek okuduğum,  Pascal Mercier'in "Lizbon'a Gece Treni", diğeri Şermin Yaşar'ın öyküleri "Gelirken Ekmek Al". 

Lizbon'a Gece Treni'ni okuyalı 7 sene olmuş.  Lizbon'da kısa da olsa vakit geçirmiş, turistlik yapmış, bir kaç yerini görmüş ve çok beğenmişken, kitabı yeniden okumanın tam zamanıydı. Tadını çıkararak okuyorum, yeniden.

Şermin Yaşar'ın bir önceki öykü kitabı Göçüp Gidenler Kolleksiyoncusu'nu beğenerek okumuş ve  O. Henry hikayesi tadındaki öykülerini sevmiştim. Yeni çıkan öykü kitabını okumam da bu tadda gidiyor, şimdilik.

Bir ikileme daha, çocuklar ayrı ayrı ve birlikte geldiler gittiler, geldiler gittiler.

Geldiklerinde şenlik ve hareket, iş güç oluyor, gittiklerinde ev ıssızlaşıyor, yapacak işim yokmuş gibi bir boşluk hissi yaşıyorum. Alışamadım gitti...

Gündemin son maddesi, kızımın Ankara'ya kendi kullandığı bir araba ile gitmesiydi. O kendisinde uzun yol cesareti bulup işe girişmişken, anne endişesiyle "aman kızım, dur kızım" demek aklıma yatmadı. O nedenle, yolun açık olsun deyip, ardından su gibi kavuşsun diye dualar edip gönderdim.

O yoldayken aklıma yıllar öncesi geldi. 

Henüz iki yaşındaydı kızım, deniz kenarında tatildeydik ve tüm tatil boyunca kendisince malum bir nedenle kuma ayağını hiç basmadı, denize girerken boynuma asıldı kaldı. Sonraki sene, bir havuz kenarında benzer direniş sergiledi. Hiç üstüne gitmedik, bir kaç kez havuzun kenarına geldi, sonra yavaş yavaş suya ayağını soktu. Derken bir anda karar vermiş gibi, havuza kendini attı, aman deyip anca kollayacak zamanımız oldu. Sonrası eğlenceli, sudan hiç çıkmaz oldu!

Dedim ya, cesareti gelmişti yine, uzun yola çıkma demek olmazdı.

Balkondaki zeytin ağacımın bir avuç meyvesi var, bu sene.
Ağaç dediğime bakmayın, kendisi fidandan hallice. 
Olsun! Çalışıp çabalıyor, meyvesini yetiştiriyor.
Bana da seyrine bakmak kalıyor.