Dalyan'da İtalyan Esintisi

İstanbul'a küsüyorum, arada sırada kendi kendime, İstanbul'un bundan haberi olmuyor.

Bir gün ansızın bir karşılaşma oluyor, aklım başıma geliyor. 

Sonra düşünüyorum da, küskünlüğüm İstanbul'a olmamalı, onun ne kusuru var?

Onun kimliğini değiştirenlere kızgınlıksa duygumun temeli, İstanbul bu küslüğün nesnesi olmamalı.

Bağışladığın tatlı huzurlar için af dilemeliyim, senden.

Bir kaç gün önce, baharın az kaldı yakında yanınızdayım işaretleri verdiği ışıklı bir günde, canım P. ile uzun aradan sonra buluştuk. Biraz yürüyelim, biraz sohbet edelim, bir kahve içeriz belki...

P.ciğim geçen sene taşındığı semtin girdisini çıktısını öğrenmiş artık, Dalyan'a gidelim, kulüpte otururuz şimdi sakindir, dedi. 

Fenerbahçe'ye parka giderken ya da dönerken hep dış duvarları boyunca yürüyüp, zaman zaman bahçesinde düğün töreni yapıldığını duyduğum bir mekan.

Meğer bunca zamandır o duvarların arkasındaki neleri kaçırmışım, hiç haberim yokmuş!

Yukarıdaki bina, kulübün girişinde "neredeyiz yahu, İtalya mı burası?" şaşkınlığıyla karşılıyor sizi. Girişteki dar cephenin sağından devam edince upuzun bina ve ardından kocaman bahçe merhaba diyor. Tenis kortları, yüzme havuzları ağaçlarla kaplı bahçeler arasında seçiliyor.

Burası Saint Augustine Katolik Şapeli, 16. yüzyılda yapıldığı düşünülüyormuş.

Yukarıdaki büyük binanın solundan devam edince, şapelin girişini görüyorsunuz.

Fotoğrafın ön sağ tarafındaki sevimli yerleşme, kilisenin papazının evinin bahçesinin girişi.

Bahçenin bir bölümü de böyle görünüyor.

Bitkiler, heykeller tam olması gereken yerlerde, hiç bir aşırılık, şatafat yok. Zarafet. en uygun sözcük, mekanı tanımlamak için.

Şehrin, eskinin Bizans kalıntılarıyla dolu ve fakat şimdilerde etrafındaki binalar iyice yükselmiş bir bölgesinde, zümrütten yaka iğnesi gibi öylece duruyor. 

Sadece bakmak mutlu olmaya yeter de artar.