Çok sevdiğim bir şarkı vardır.
Yumuşacık sesli iki erkeğin söylediği bir balad.
Şarkının aslı Ortaçağa dayanıyormuş.
Şurada, bütün hikaye var.
Şarkının nakaratında dört şifalı bitki anılır:
Maydanoz, adaçayı, biberiye, kekik.
Dinleyin. Şarkı şifa vermezse, bitkiler verir.
Ama çayı, ama salatası...
kötü bir hafta sonunda nasıl iyi geldi bu yazı bana sevgili ekmekçikız. bu bitkileri (adaçayı hariç) ya da simon&garfunkel'i sevdiğimden, şarkıya ise bayıldığımdan değil sadece. okur okumaz kendimi bir tepenin yamacında seninle sohbet ederken buluverdim. metin bey de olsa yanımızda... siz konuşursunuz, ben bıkmadan dinlerim. öyle bir his işte.
YanıtlaSilYok yok, siz konuşursunuz, ben dinlerim valla sevgili JoAcan. Zaten bu Çavdar Teyze var ya bu Çavdar Teyze, tam bir antidepresan! (Duymasın şimdi.)
YanıtlaSilMetin Bey'in adına cevap verdim aculluk edip. Milpardon.
YanıtlaSilJoA'cım,
YanıtlaSilBak, bence adaçayı bu bitkiler arasında en çok haksızlığa uğrayanı.
İlk kez içmeye kalktığında insanı pişman eden, kötü bile denebilecek keskin kokulu bir bitkidir. Sabreder, bir kaç kez denersen, sonunda meftun olursun o yabansı tada, diye dizboyu ukalalık edeyim.
Sonra da diyeyim ki, tepenin yamacında aşağıdaki yeşili seyrederek yapılacak sohbeti yapmış kadar oldum, sözlerin sayesinde.
:))
Hafif Abicim,
YanıtlaSilMetin Bey meşgulken rol çaldım diyorsunuz yaneee!:P
Bakın bu antidepresan olma hali çok tuhaf, hani nerdeyse komik.
"Neden" demiş olduğunuz varsayımıyla cevap vereyim: Bu şarkıyı dinlemek istedim, o sesleri, sözleri duymak istedim, çünki, pek keyfim yoktu. Meğer, kendimi iyileştirirken Joa'ya da iyi gelmişim. Yoksa ben ve müsekkin olmak! Yok canım!
:)))