SİFTAH

Çiçeğim, sabahları zor uyanır. Eskiden jet gibi hazırlanırdı, şimdilerde hazırlanması uzadıkça uzuyor. Off! Ergen kızı olan anlar beni.
Sonunda olan oldu, bu sabah servis kaçtı. Kaçmış, yani.
Bir kaç dakika beklemeden sonra telefon ettiğimde, "e, biz geldik, bekledik, gittik" cevabını alınca öğrenmiş oldum.
Sınavı olmasa, "kal evde, ders kaçırdığın yanına kâr kalsın" diyeceğim. Diyemeyince ve de taksi ile tek başına yola salmaya cesaret edemeyince, mevcutlu olarak yola döküldük, çaresiz.

Haa, bir de taksi bulunamadı, sabah sabah. Neyse, o badire de aşıldı.
Taksici, "siftah yapıyorum, abla" diye açtı taksimetreyi: "Siftahı sizden, kısmeti Allahtan!".
O sıra, henüz servis meselesine takık olduğumdan "hı, hı"layıp geçiştirdim.
Öğrencimizi okula yetiştirip, eve döndüm. Ortalık dandini, bütün sabah işleri programım kaymış vaziyette; derin nefes alıp işe giriştim.

Neden sonra, bir sonraki deniz otobüsüne yetişmek üzere, sokak başına yürüyüp el ettiğimde duran, benim sabahki siftahçı taksici çıkmasın mı?
Evdeki telaşlı hazırlık sırasında, "şimdi sokağa çıktığımda yine aynı şöföre rastlarsam ne komik olur" diye düşünmüş olduğumu, o an hatırladım!
Komik oldu netekim, güldüm kendime. "Bu sabah şansınız benden açıldı" dedim, şöföre.
Bu sözüme bi şey demedi de, arkaya dönüp, "bi şey soracam abla, burada İGDAŞ veznesi nerede vardır?" demesin mi?
Hımmm... Günün komikliği katlanarak sürüyor!

Evet, arkadaşlarım bilir benim soru sorulacak, herşeyibilenkişi oluşumu da, bizim siftahçı şöför nereden anladı dersiniz?
.