KENDİLERİYLE SEVİYELİ BİR BERABERLİĞİMİZ VAR ŞU SIRALAR...

Aradım, sordum.
"Maalesef" dedi telefondaki ses.
Oysa red cevabıyla yılacak gibi değilim, ısrarlıyım. "Beş dakikaya gelir mi?"
"Kusura bakmayın, sanmıyorum" cevabını aldım bu defa, orta yaşlı nazik erkek sesinden.
Durumu olağan karşılayıp, telefonu kapatmadan önceki sözüm "pekâlâ, teşekkür ederim" oldu.
Geçen sene olsa, kavga çıkarırdım bu durumda, en azından söylenirdim.
Oysa şimdilerde, artık kendileriyle seviyeli bir beraberliğimiz olduğuna karar verdiğimden beri diyeyim, aldırmıyorum. Kanmıyorum ya, "öyle diyorsun madem, peki", diye geçiriyorum aklımdan.

O ses biliyor aslında; kendisinden talepte bulunduğum başka zamanlarda, "hay hay! hemen" demeyi de biliyor. Günün saatine göre, ne isteneceğini tahmin ediyor artık o da, az çok.
Zaman zaman şaşırtma verilecek gibi olsa, zaten bunca senelik hukuka dayanarak, taraflardan biri ipucu verecek bir sorucuk ekleyebiliyor konuşmaya. Böylece, bu defa farklı bir mesafe alınacağı anlaşılıyor ve ona göre tavır belirleniyor.
İşinin ehli olmak biraz böyle bir şey işte.
Bir başkası, geldim geliyorum deyip, az bekletmemişti, bir yerlere yetişememeye neden olması da cabası... Hımm evet, o zaman onu fena halde haşlamıştım. Zaten bir daha da aramamıştım, canı cehenneme!

"Peki, bu nezaketin sonu ne oluyor, beklenen gelmeyince ne yapıyorsun, derdine mi yanıyorsun" dediniz mi? Demiş olduğunuzu varsayıp, anlatayım:

Taksi durağını arayıp, sabah trafiğinde kısa mesafeye gidecek taksi bulamayınca, hızlı bir yürüyüşle beş-altı dakikada ana yolla bağlantısı olan caddeye çıkıp, oradan boş geçen bir taksiye atlıyorum.
O kadar!
Ne bekle, ne beklet, ne durak idarecisini red cevabı veriyor diye söylenip zora sok, ne de taksi var da neden göndermiyorlar diye kendi kendine öfkelen!
Taksi bolsa geliyor, yoksa yürünüyor.

Budur, seviyeli beraberliğimizin formülü!
Yaşayıp duruyoruz.

.