ANTALYA'YI BİLMEZMİŞİM, MEĞER...

Bir arkadaşım Antalya'ya taşındı, yerleşti. Ben de ziyaretine gittim, gezmeye bahane mi ararsın?

Ziyaret konusu kış başından beri gündemde, bu sene tahminlerin üstünde sert bir kış geçince ziyaret  bahara kaldı. Sonunda hafta içi yola çıktık ki,  biletlerimizi nerdeyse kırk gün öncesinden almıştık.

Başlangıçta  güneşli, parçalı bulutlu gözüken hava koşulları, biz Antalya'ya inip arkadaşımızın evine ulaştıktan az sonra hızla değişti. Öğle yemeği için balkona denize nazır vaziyette kurulan sofrayı, çıkan buz gibi rüzgar fırtınaya dönüşünce toplayıp, selameti içeri kaçmakta bulduk.

Sonra da uzun uzun Kaleiçi'ni gezdik dolaştık.

Yukarıdaki fotoğrafı, ikinci gün sabah yürüyüşünden, Konyaaltı'na yukardan bakan güzelim parktan

İkinci gün öğleden sonra hava daha çok bulutlandı, güneş kaçtı. 

Biz de soluğu Antalya Müzesi'nde aldık. Müthiş tarihi eserlerle dolu bir şölen yeri gibiydi kocaman müze. İki saatten fazla süre orada kaldık, müze bahçesindei çiçekler ve bahçedeki tavus kuşları ile değişik cins tavuklar ayrıca ilginçti.

Yukarıdaki fotoğrafta Yat Limanına yukarıdan bakıyoruz, manzara nefis.

Bu defa Karaoğlan Parkı tarafından Yivli Minare'ye doğru bakmaktayız.

Antalya, kocaman, yeşil, bakımlı parklarla dolu, tertemiz bir şehir. En azından dışardan gelene ilk bakışta böyle bir vaadi var.

Bir önceki fotoğrafın neredeyse karşısındaki başka  bir parktan, Yat Limanı üzerinden, Karaoğlan Parkı'na bakış

Geçen sen Küba'da görüp hayran kaldığım upuzun palmiyelerden Antalya'da varmış, imparator palmiyesi demişlerdi adına galiba.

Upuzun, sağlam, bir gövde ve ucunda daha az yapraklı bir tür bu.

Kaleiçi'nden çıkıp parkta yürürken tanıştık kendisiyle, o bir çitlembik ağacı.

Yaşlı ve kocaman gövdesi falezden denize doğru eğilmiş, kayalar ve gövde kaynaşmış adeta.

Yanındaki tabelada kendisi için yıllar önce yazılan şiir var. O eğrilmiş oyulmuş gövdeye bakmayın siz, yaprakları öyle yeşil ve canlı ki...

Antalya'daki son günümüzde bir cennet bahçesine düştük. Arkadaşımızın ailesindeki genç ziraat mühendisinin fidan yetiştirdiği Aksu tarafındaki bahçeye gittik.
Asmasıyla, katmerlisiyle güller mi dersin, kan kırmızı gelincikler mi, sarılı beyazlı papatyalar mı?
Çiçekleri geçtim, dalları basmış kara dutlar bir yandan çağırıyor, yeni dünyalar diğer yandan...
Dalından meyve yemeyeli o kadar uzun zaman olmuş ki, ellerimden kırmızı sular akana dek dut yerken kendimi darı ambarına düşmüş aç tavuk gibi hissettim bir an!

Tabii ki, Antalya'nın nefis yiyecekleri meyve ile sınırlı değil.

Çarşı içinde küçücük bir dükkanda yediğimiz nefis şiş köfteyi, yanında sunulan ızgarada hafif pişmiş tatlı beyaz soğanı ve ilk kez tattığım tahinli piyazı unutmak mümkün değil.

Bizi gülümseten bir bilgi vereyim size; Antalya'da benim yenidünya demeyi sevdiğim, İstanbul'da çoğunlukla Malta eriği denen meyveye muşmula deniyor.
O güzelim ince kabuklu tatlı mı tatlı meyveye nasıl olmuş da muşmula demişler, bilemedim.

Antalya bize meşhur güneşini göstermemekle iyilik yaptı, bu defa.
Böylece, serin havada, rahatça gezdik dolaştık.
Meğer Antalya ne keyifli bir şehirmiş!