Kötümserleştiremediklerimizden misiniz? / Sekizinci Yazı

Şu okunması zor başlığa bakarak, bu defa neler yumurtlayacak acaba, dediniz muhtemelen. 

Gerçekten abartılı bir niyetim yok, sadece günümüzde iyimser olmanın artık ne kadar zor bir duygu durumu olduğundan dem vuracağım.

İyimserlik neredeyse saflıkla eşdeğer tutuluyor, haklı olarak. 

Dünyanın çivisi çıkmışken, tüm deliler bir arada zıvanadan çıkmaya niyet etmişken kimin haddine düşmüş ki iyimser olsun?

Belki sadece tüm dünyayı kapkara  görmek yerine, şafak vakti sızmaya başlayan ışığı umut etmek benzeri bir kötümser olmama halinden söz edilebilir.

Bu bile fazlaca iyiniyetli bir değerlendirme mi yoksa?

Olmasın lütfen, demeyin öyle...

Aksi halde;

Her sene Mayıs ayına kadar uykuda bekleyen ve sonra bir sabah ansızın güneşi hissederek saklandığı duvar dibinden çıkıveren al gelinciklere ayıp olmaz mı? 

Edip Cansever'e ayıp olmaz mı?

Gelincikler

Gelincikler tek tek göründü mü çayırlarda

İşi iş kasabanın 

Su yüzlü çocuğun işi iş 

Bir de poyraza döndü mü hava 

Başlar masmavi damarlar fışkırmaya yanaklarından 

Faytonların turuncu tekerlekleri 

Yansır gaz tenekeleriyle çevrili bahçelerde 

Asılı çamaşırlarından bir tutam çivit kokusu alıp gider 

Gelincikler tek tek göründü mü çayırlarda. 

Saat onikilerde 

Postanede mektup yazan adamlara bakar bir semt delisi 

Durmadan bakar 

Ki o mektuplar nereye giderse gitsin 

 Öylesine uzundur ki kasaba 

Gelinciklerden bükülmüş bir ibrişim gibi 

Gidip gelen mektup zarflarıyla tarif edilebilir ancak 

İçlerinde kar serpintisi 

İçlerinde bozkır 

İçlerinde herkesin bir güneyi olan 

Ve marangozlar upuzun kayıklar yaparlar bunun için 

Kesersiz, çivisiz, elsiz 

Sadece ruhlarından 

O kayıkları içinde domates doğranan bir akşamüstünde yüzdürürler 

Canlanır suya değince hemen 

Bordalarındaki nakışlar 

Bir derya gülü alıp başını gider. 

 Yeter ki görünsün gelincikler 

Önce tek tek görünsün sonra topluca 

Usta bir doğramacı gibi kırmızılar doğrar kasaba 

Gelincikler indi mi çayırlardan 

Su bardaklarına, berber dükkanlarına girdi mi 

Duvarlara sicimle tutturulmuş şişelere 

Girdi mi bir kere -Aynaları boğacak neredeyse -

Taşlıkları basacak sel gibi 

O zaman… 

Tam o zaman 

Marangozlar mis gibi rakılar içerek kayıklarında 

Konuştukça binlerce kayık 

Konuştukça binlerce köpük, binlerce kıyı olurlar 

Ve nedense bir vapur bizi alıp götürecekmiş gibi bakarız birbirimize 

Unuturuz sonra alıp başını gitmeyi de 

Yeter ki iki dudak arasına konsun gelincikler 

İpince bir ıslığa yerleştirilsin 

Türküler süzsün tüveyçlerinden 

Kahveler eski renklerine boyanır yeniden 

Biralar ciğ ışıkta bile parlak 

Yıkanır tertemiz oluncaya kadar yaşamak. 

Gerçekte bir sevinç, bir mutluluk yok değildir 

Yüreklerimizde 

Sevgiler umutlar yok değildir 

Öyleyse neden çabuk küseriz birbirimize 

Çabuk öfkeleniriz 

Durup durup böyle hüzünlenmemiz neden 

Anlamıyoruz da ondan mı yoksa 

Bir bütün olduğunu mutluluğun 

 Umudun bir bütün olduğunu 

Seziyor muyuz yalnızca 

Baktıkça gelincik tarlalarına uzaktan 

Öyle bir arada güzel 

Yaşamanın lezzetini 

Kanımızı tutuşturdukça gün günden 

Buğusunu saldıkça 

Bir tütün dumanı gibi yaktıkça genzimizi. 

Edip Cansever

Sonrası Kalır