Hayatımızdaki izdüşümleri üzerine yazmak fikri gelmişti aklıma.
Sonra tutuldum kaldım, fikir uçtu gitti, ben bir beyaz sayfaya bakıp oturdum.
Eh bugün yazı günü, boş geçmek içime sinmedi. Sonra dün çektiğim karanfil fotoğrafına bakarken aklıma Edip Cansever'in güzelim şiiri geldi.
Öyleyse...
Yerçekimli Karanfil
Biliyor musun az az yaşıyorsun içimde
Oysaki seninle güzel olmak var
Örneğin rakı içiyoruz, içimize bir karanfil düşüyor gibi
Bir ağaç işliyor tıkır tıkır yanımızda
Midemdi aklımdı şu kadarcık kalıyor.
Sen o karanfile eğilimlisin, alıp sana veriyorum işte
Sen de bir başkasına veriyorsun daha güzel
O başkası yok mu bir yanındakine veriyor
Derken karanfil elden ele.
Görüyorsun ya bir sevdayı büyütüyoruz seninle
Sana değiniyorum, sana ısınıyorum, bu o değil
Bak nasıl, beyaza keser gibisine yedi renk
Birleşiyoruz sessizce.
Yerçekimli Karanfil,1957
Edip Cansever
şiir zaten çok güzel de karanfillerin fotoğrafı bile buram buram sanki :)) elden ele güzellik, elden ele hayat..
YanıtlaSilKaranfil kokusu da bir başka güzeldir, değil mi ya! :)
Silah nasıl severim bu şiiri. karanfiller de ayrı güzel
YanıtlaSilŞiirle insanın gözünde bir durumun canlanması oldukça nadir bir durum, soyut dünyaya aittir şiir daha çok.
SilAma bu şiir farklı. :)
Amerikalı yazar Elizabeth Gilbert The Big Magic kitabında ilhamı yakaladığımız anla ilgili tersine bir analoji yapar. İlhamın bize gelmesini değil, bizim ona gitmemiz gerektiğini söyler çünkü biz ona gitmediğimizde başkası ona gidecektir ve o an kaçacaktır. Ben de hep Coffee'yle yaptığım yürüyüşlerde veya duş alırken, doğadayken anlayacağınız oturup da yazamayacağım anlarda hep bunu farkedip düşünmüşümdür. Arada sırada böyle anları yakaladığımda telefonuma ses kaydı alır oldum. :)
YanıtlaSilŞiire de fotoğrafa da benden kırmızı bir karanfil, elden ele, burundan buruna..
Ne kadar güzel bir fikir, gerçekten takip edilesi bir düşünce. Denemekte sayısız yarar var. :)
Sil"Karanfilli yar allı yar", diyeyim o zaman bir de. :)