bir kitap ve bir film üzerine içimden geçenler

uzun zamandır okumak istediğim bir kitap, "körlük".  edebiyatsever bir kaç dostumun hararetle önerdiği bir kitap.
cesaret edemiyorum bir türlü, ya bir distopya ise, kötü gelecek tasarımları hakkında okumak, düşünmek içimin daralmasına neden oluyor, böyle bir histen uzak durmak en iyisi.

geçen sonbaharda portekiz'e gidiyorum, hayran kalıyorum. portekiz'le ilgili herşey ilgimi çekiyor, öğrenmek istiyorum. seyahat dönüşü kırmızı kedi kitapevi'nde dolaşırken jose saramago'nun "portekiz'e yolculuk" kitabını görüp alıyorum. yavaş yavaş tadını çıkararak okuyorum. 
artık saramago'ya daha yakın hissediyorum kendimi, o zaman körlük'ü okuyabilirim.

kitabı oğlumun kitaplığında buluyorum.
arka kapakta konusu hakkında yazıyor "bütün ülkeye yayılan bir körlük salgını", " tüm körler karantinaya alınır", "yaşam durmuştur, kaos, pislik, açlık, zorbalık hüküm sürmektedir", "insanların tek çabası ne pahasına olursa olsun hayatta kalmaktır".
tam da o günlerde kovid karantinası başlıyor. korkumla başbaşa kalacağım sanki, okumasam mı?

kitabın çevirmeni ışık ergüden, daha önce çok başarılı, lezzetli çevirilerini okumuştum.
ilk sayfada notu var: "bu kitapta, yazarın kendine özgü yazım şekline sadık kalınmıştır". neden bu nota ihtiyaç duyuldu acaba?
birkaç sayfa sonra anlıyorum, alıştığımız  klasik roman tarzının dışında bir uslüp, konuşma çizgisi yok, bir  tasvirin arkasına bir kahramanın sözü düşüncesi ekleniveriyor, adeta bir nefeste anlatılan sayfalar. 
inanılır gibi değil,  kendime çıkardığım tüm handikaplara rağmen roman akıp gidiyor. evet distopya, evet anlatılanlar insanın kötülüğü hakkında bir destan, yine de elimden bırakamıyorum.
çünkü, anlatılanlarda herşeye rağmen, aynı zamanda umut var, direniş var, dayanışma var. kitabı kapadığımda has edebiyatın verdiği iyi duygular içimde.

"neden kör olduk, bilmiyorum, belki bir gün nedenini öğreniriz, ne düşündüğümü söyleyeyim mi sana, söyle, bence biz kör olmadık, biz zaten kördük, gören körler mi, gördüğü halde görmeyen körler." sf. 330

"maudie" filmini de bir süredir duyuyordum.

üstelik sevdiğim iki oyuncu oynuyor, sally hawkins, ethan hawke.

aslında bir filmi izlemeden önce yönetmenine bakarım, konusunu merak ederim, bu defa konusunu, yönetmenini filan bilmiyorum.

filmi izlerken yavaş yavaş o sakin anlatımına, bir çeşit büyüsüne kapılıyorum ve merak ediyorum, bu kadın yaşamış birisi mi? filmi durdurup bakıyorum, evet öyle imiş.

film bitince maud lewis hakkında kısa bir belgesel ve yaptığı işlerden örnekler buluyorum.

önce hayata tutunabilmek ve sonra da kendini ifade edebilmek için hiç durmadan ve içinden geldiği gibi resim yapan bu minicik kadına hayran kalıyorum.

oyuncular beni yanıltmadı yine,  öylesine gerçek karakterler yaşatmışlar...

yönetmen aisling walsh, rahatlıkla dramatize edilebilecek konuyu, olayın geçtiği kanada'nın nova scotia bölgesinin uzayıp giden kır ve deniz manzaralarının dinginliğinde öylesine güzel anlatmış...

bu filmi izlediğime de, halk sanatçısı olarak tanımlanan maud lewis'le tanıştığıma da  çok memnunum.

yukarıdaki eser, maud lewis'in self portresi, wikiart'tan aldım.

burada daha çok eserini ve başka bilgileri bulabilirsiniz.

burada ise film hakkında bilgiler var.