Bakan Göz, Gören Göz

"Bir fotoğrafçı, dünyaya ilk kez bakan bir çocuğun ya da yabancısı olduğu bir ülkeye giren yolcunun algı açıklığına sahip olmalı ve onu içinde taşımalıdır. 

Bill Brandt"

"Ve Ansel Adams'ın şu sözlerindeki gerçekliği anlamaya başlıyorum: Fotoğrafı sadece fotoğraf makinesiyle üretemezsiniz, gördüğünüz tüm fotoğrafları, okuduğunuz tüm kitapları, dinlediğiniz müzikleri, sevdiğiniz insanları da bu eyleme katarsınız. Nesnelerin görünen yüzlerinin altındaki o ânı bulmaya en çok yaklaştığım, senin kim olduğunu anlamaya en çok yaklaştığım an buymuş gibi, bu fotoğraflar da bir şekilde sende görünenin altında var olanı gösterir gibiler. Bu yüzden, kimseye göstermemiş olsam da benim için özeller."

İrlanda'lı yazar David Park'ın romanı "Bilinmeyen Ülkede Yolculuk"u bitirdim az önce.

Okurken,  bir yol hikayesinin akıp gitmesi yanısıra, ebeveyn / evlat ilişkileri konusunda ince ve derin düşüncelere dalmama neden oldu ki, zaten son zamanlarda hassasiyetimin yüksek olduğu konu...

Kitabın girişinde ve sonlara yakın bir yerde, iki bilinen ve saygı duyulan fotoğrafçıdan alıntılar var; girişteki iki paragrafa aldım onları.

Geçende bu sahilde çektiğim bir fotoğrafı gören bir arkadaşım önce "sen mi çektin bunu" sorusunu yöneltti, "evet" cevabım üzerine telefonumun modelini sordu.

Ben de marka ve model belirttikten sonra altına "ehemm ehemmm" yazdım.

Cevap geldi "Keramet makinada değil diyorsun galiba, bakan gözde. Haklısın"

Konuyu yukarıdaki üstad fotoğrafçıların fikirlerine bağlarsak, bakan göz o görüşü hem saf bir çocuk bakışıyla hem hayat tecrübesiyle ediniyor, sanırım