iki gündür kendimi mutfağa adamış gibiydim. yemek yap, yemek yap, yemek yap...
bugün akşamüstü biraz hava alayım istedim, çevreyi tanımıyorum henüz, uzağa gidecek zaman yok, en iyisi mahallede turlamak.
iyi yapmışım böyle düşünerek. her zaman gittiğim yönün tersine yürüyerek, geniş bir daire çizdim.
yeniden caddeye doğru yürüyordum ki, bir küçük parka rastladım. ilhan erdost parkı imiş burası.
2001 yılında yapılmış 2012 yılında bitki örtüsü ve düzeni yenilenmiş.
ortadaki renkli alan, etraftaki sarı yapraklı ağaçlarla hoş bir tezat oluşturuyordu.
yüksek apartmanlardan oluşan işçi blokları mahallesinde küçük bir vaha gibiydi bu park.
yine düşürürüm yolumu, ankara'ya geldikçe.
mahallenin kış halini de merak ediyorum.
yaz sonunda geldiğimde gündelik yaşam da daha farklı bir ritmdeydi.
bahçedeki kameriye, gelen geçen apartman sakinlerine laf atan komşularla doluydu. şimdi pek kimseler yok, hava henüz serin bile değil oysa.
bakalım, göreceğiz...
Ankara'da kışın mahalle halkı pek dışsal aktivite yapmaz, kendi içlerinde sosyalleşirler :)
YanıtlaSilİlhan Erdost'un kızı Alaz arkadaşım (gençlerle arkadaş ol ki genç kalasın) :) Hiç tanıyamadığı babası ile ilgili yazdığı her cümle bir çığlık gibi, yüzüne bakmaya kıyamıyorum. Ne çok acı çekiyor bu ülkede insanlar :(
Ekmekcim aklıma geldi, Cermodern'e gittin mi Ankara'da. Güzel sergiler ve etkinlikler oluyor, mekanın kendisi bile görmeye değer, eğer gitmediysen tabii ki :)
YanıtlaSilLeylakcığım,
YanıtlaSilEvet, bizim ülkemizde yaşamanın en önemli özelliğidir bu, ülke kendi çocuklarını yer bitirir. Ama, sanılanın tersine bitmez onlar, yenileri çıkar yetişir. Acı, bu toprağın mayasında, sanırım.
Sen yazmışsın işte, çığlıklarla ayakta kalmaya çalışıyoruz.
Ankara'yla uzun aradan sonra, yeniden tanışıyoruz. Cermodern'i duyuyorum, ama henüz orada bulunmak kısmet olmadı. Yavaş yavaş olacak.
YanıtlaSilAyağıma yer edeyim önce, gör sen sonra. :-)