2009 yılının Mayıs ayında, sonradan ayrıntılarını uzun zaman unutamadığım, güzelim bir yurt köşesini gezmeye gitmiştim.
Kaç gündür gidip gelip bakıyorum yeniden, tekrar okuyorum.
Buraya ekleyeyim, anılarımızda yaşayanlar çoğalsın hiç değilse.
Girizgâh, ilk yazı, 11 Mayıs 2009
Fotoğraflarla başlangıç, ikinci yazı, 11 Mayıs 2009
Bakras Kalesi, üçüncü yazı, 11 Mayıs 2009
Tarih sarhoşluğu, dördüncü yazı, 12 Mayıs 2009
Mutfak kültürü, beşinci yazı, 13 Mayıs 2009
Yolda olmak, altıncı yazı, 13 Mayıs 2009
Bunca seneden sonra aklımda kalan yer ismi değil maalesef.
Şimdi bile gözümün önünde, geniş ve serin bir avluda bölüşmüştük bu tabakları...
Ekmekçim inan ağladım, dayanamıyorum o kadim şehrin yerle bir olmasına, o güzelim insanlara. Bugün aynı duyguları paylaşmışız, ben de Hatay'dan bahsettim blogda fazla detaya girmeden. Aslında 6 yıl önceki gezinin yazılarını paylaşmak istedim ben de ama elim gitmedi. Umarım tekrar dirilir küllerinden, canım Antakya...
YanıtlaSilUmarım küllerinden doğar Leylakcığım ve daim olur. Tüm yıkılan şehirler eskisinden sağlam olarak ayağa kalksın dileğim.
SilGöremediği kente, kentlere ağlar mı insan? Ağlar.. Sizlerin yayınları ile avunuyorum, geziniyorum oralarda.. :(
YanıtlaSilAğlar Momentoscuğum ağlar...
SilElde değil ağlamamak.
O güzel kültür, o kadim karma, öyle zor ki bir araya gelmesi ve sürmesi.
Çok yanıyoruz.. üzüntü, isyan, kızgınlık, suçluluk bir çok duyguyu bir arada yaşıyoruz.Biz de 2012 yılında GAP gezisi ile gitmiştik Hatay'a..gezdiğimiz kadim yerleri ve insanlarının sevgili, saygılı duruşlarını hiç unutmuyorum. Biz de Hatay Çarşı içinde Anadolu Restoranın arka tarafındaki bahçesinde aynı nefis tatları denemiştik.Belki de siz de aynı yerde yediniz.Ben de bloğuma yazmıştım gezdiğimiz yerleri..Çok üzgünüm çok..
YanıtlaSilSevgili Komşum,
SilAklımdan geçiyordunuz dün, bir de baktım yorum yazmışsınız, görünce sevindim çok.
Nedense restoranın adını not etmemişim, olabilir ama, sanki tanıdık geldi ismi.
Şimdi baktım da, sizin gezi çok kapsamlı güzel bir yolculukmuş. İyi ki gitmişsiniz.