YOLDA OLMAK

İlksöz:
Ne zamandır bu kadar uzun bir yazı yazmamıştım, üstelik resimsiz mesimsiz, iç konuşma gibi bir şey.
Sıkılır mısınız acaba?


İki günlük bir geziye gidip, bunu beş gün tefrika etmek nasıl bir şeydir?
Diyeceğim, insan hangi duyguların itmesiyle yapar bunu?
Eh, olacağı buydu. Kendimi sorgulamaya başladım.
Konumuz, insan neden yola gider?

Tanıdığım birçok insan, biryerlere gitmeyi seviyor, değişik coğrafyalarda bulunmaktan hoşlanıyor, yurt dışı seyahatlerden söz edildiğinde, uzak diyarlardan, imrenerek dinliyor. Yine de gerçekten yolda olmaktan, bir yere ulaşırken, o ulaşım halinden de zevk alan insan sayısı daha az.

Oysa, yolda olmak başlıbaşına bir macera.
Bakın, "macera" dedim bile. Niyetimin bozukluğunu buradan anlamış olmalısınız.
Benim kafamdaki yolculuk, "yolda olmak", bir tür hayatın olmasını istediğim, yaşanmasını arzu ettiğim hali gibi; ne zaman ne olacağı çok da kesin olmasa da varılacak bir hedef var, eğlenceli bir akış sürüyor ve güzel sürprizler olabilir.
Üstelik, eklenti paketi gibi, ardı arkası kesilmiyor; değişik, yepyeni bir yer görülecek, belki yeni insanlarla tanışılacak, yeni tatlar denenecek.
Daha önce hiç yaşanmamış olanın, bilinmezin öldürücü çekiciliği.

Tefrika konusu iki güne dönersek, örneğin bunca zamandır unuttuğum bir şeyi, uçakta cam kenarından alemi seyre dalmak keyfini tattım, yeniden.
Çocuklarla yaptığım bütün yolculuklarda, cam kenarını onlara kaptırıyordum. Oysa, cama yapışıp dışarıyı seyre dalmaya bayılırım.
Fü. hanımla yaptığım son iki seyahatte, onun koridor arzusuna eşlik edince orta koltuğa bağlı kalmıştım. Bu defa bayan T. tam tersine dışarı bakmaktan hoşlanmayan orta koltuk meraklısı olunca "yaşasın!".
Gidişte uçak, adaların (bizim Prens adaları, canım) üzerinden geçip yükselmeye başladı. Akşamüstü ışıltıları arasında, bütün adaları tek tek seyre daldım; keyiften dört köşe oldum diye özetleyeyim, durumu. Dönüşte alçalma adaların üstündendi yine ve bu defa gece ışıkları parlıyordu. Başka bir zevkti, o da.
Yine giderken aşağıdan yer bakıp-tanıma oyunu oynadım kendi kendime.
Mesela, Tuz gölünü tanıdım, bu sene gölün sulak alanı artmış diye sevindim. Konya ovasının uçsuz bucaksız düzlüğündeki kilometrelerde uzanan karayoluna gülümseyerek baktım. Çukurova'nın bitek topraklarındaki olağanüstü renkli, düzenli parsellerde ne yetiştiğini tahmine çalıştım.
Sonra, dönüşte, bu defa dolunay altında pırıl pırıl parlayan Mersin-Anamur sahil şeridine ve ardındaki Akdeniz'e boynum tutulana dek, geri geri baktım durdum.

Otobüsteki yerimiz en arka koltuktu, daha doğrusu koltuklardı. "Burayı kimse bilmez, tercih etmez, yayıl şöyle" dedi, tecrübeli bir uzak yol gezicisi olan arkadaşım Bayan T.
"Burası yüksekte, hem tüm otobüs ahalisini, hem çevreyi rahat görürüsün" diye ekledi.
Haklıymış. En arkada, üstelik "acaba orada sıkılıyor muyuzdur" diye, izzet ikram görerekten keyifle yolculuk ettik.

Sonra insanlar...
Yolculuk arkadaşları, turdaki grup hoş insanlardı; daha önce birlikte yola gitmiş, seyahatten beklentileri abartılı olmayan, ancak arzu ettiğini almasını, gezmesini bilen insanlar. Çoğu birbirini tanıyor, en azından arkadaşları birbirini bilen kişilerden oluşan bir gruptu. Tur rehberimiz, eskiden profesyonel rehberlik yapmış, şimdinin bilmemne şirketi genel müdürü, tur liderimiz elli kişi grup fotoğrafı çektirirken "eskiden olsa, bu kadar kalabalıkla eylem koyuverdiğini" hatırlayan bir 68'liydi.
Bir de gezerken tanıştığımız insanlar var, tabii ki.
Otelden şehre giderken bindiğimiz taksinin çeşitli hikayeler anlatmayı aşkla seven matrak şöförü, ipek dükkanındaki Arap kökenli olduğunu düşündüğüm süslü satıcı kız, kabak şekerlemesinin nasıl yapıldığını anlatan ufak tefek dükkan sahibi, yılan yağının faydalarını sayan delikanlı...
Ve, o coğrafyanın boyu posu, kaşı gözü alıştığımızın dışında insanları, onların giyim kuşamları, duruşları, davranışları...

Tarih, coğrafya, doğa, insanlar, kültür, yenen yemekler, içilen sular, mis kokulu hava, alınan nefes, denizin mavisi, çırpıntısı, dağların biçimi, bitek ovalar, havada görülen leylek sürüsü, tersine akan "Asi" nehir, barajında yüzülen "Seyhan", kocaman limanlar, demir çelik fabrikası,...

Aylardır, her gün, her gün, her gün yaşadığım bu koca kentin iki yakası arasında ev-iş, iş-ev doğrultusunda günde en az ikişer saat yolculuk edip duruyorum.
Tüm bu yol ve yolculuk süresince, iki günde biriktirdiğim anıyı biriktiremiyorum. Çünkü, anı biriktirecek enerjim olmuyor.
Anlaşılan o ki, dışa açmıyorum kendimi.
Oysa, merakla keyifle yapılan bir yolculukta ne çok ne çok anı, görüntü içselleşiyor, birikiyor.

Adana'daki metro-raylı sisten kazılarının yanından geçerken, tıkanan trafikte anlatıyordu şöför:
"Şu gördüğünüz alan var ya, hah, orada kocca bir çukur kazdılar. İki sene içinde, altından çıkan su birikti, göl oldu. Akıllının biri içine bir sazan atmış, buncağızlar da üremişler. Oradan bir sazanlar çıkmaya başladı bir sazanlar, tam üç ton sazan çıktı. Onları sattılar sattılar da, metro inşaatının parasını çıkardılar. Yaa!"
Bastık kahkahayı.
Adana'lı, dört kadını bir arada görünce dayanamayıp, menkıbe gibi şehir hikayesi anlatmaya başlamıştı, tabii ki.

Ne demiştim; "yolda olmak".
Böyle bir şey işte.


Sonsöz:
Merak ettim birden, kaç kişi "yolda olmak" istiyor, şimdi?

.