"GREV KIRICI"

Eskiden grev yapılırdı. Yaa, ben o yılları hatırlıyorum.
Hayır canım asırlık çınar filan değilim. Olanı biteni çeyrek yüzyıllık bişey bişeyim, henüz.
Lafı dağıtmayalım, o grev yapılabilen yıllarda, grevlerin başlaması, sürmesi, bitmesi hep bir olay, hep bir haberdi.
Benim son yazıda yaptığım gibi, kafam kızdı grevdeyim işte, deyip şımarıklık yaparak yapılmazdı grev.
Herşeyin bir şeyi var ama, di mi?
Neyi mi?
Adabı usulü, canım.
Olmazsa adab usül, kaos olur sonra. Gerçi, o kadarcığını bile çok gördüler, buyrun kaos olsun dediler zaar!
İşte "grev kırıcı" da o günlerden kalma bir tanımlama.
İşveren işçinin grev yapma azmini baltalamak için sendikasız işçiyi veya bir sebeple yeni işe aldığı birilerini işyerine sokar çalıştırırdı. Sonra, hadiii kavga çıkardı, vs. vs.
Şimdi "hadi bakalım grev yapıyorum" yazısı yazıp iki gün geçmeden yeni yazı yazınca âlâsından grev kırıcı ben oldum, kendime karşı. Böyle bir komiklik de ancak ben gibi gel-git akıllıya yakışır.

Aşağıdaki yazının yorumlarına tek tek laf yetiştirmeden önce, iki uyku arasında şuraya bir hali-i pür melalimizdir yazısı yazayım da, hiç bir yerlere gitmediğimi ilan edeyim yanlış anlama olmasın aman, diye sarıldım klavyeye.
Hıı, olmadı di mi? Sarıldım kağıda kaleme denirdi, klavyeye sarılınmıyor.

Nevazilin ve de aldığım ilaçların etkisiyle geçicici bir ters tarafından kalkma haliydi, o. İyi de oldu, çeşitli vesilelerle faydasını görmüş oldum.
Dün öğlen ve akşamüstü uykularım arasında gittiğim kuaförde mesela. Bakın ben buna berber derim ama, öyle deyince kimse anlamıyor, kadınların gittiği saç baş yapıcısının adı kuaför nedense?
İçerdeki sesin acayipliğini üç dakika sonra anlayıp, beşinci dakikada tahammülüm kalmayıp, kaşımı gözümü devirerek "bu çalan da ne, müzik mi bu şimdi tekno çalıyorsunuz, disko mu burası" diye çemkirince, hemen türkçe popa geçtiler. Sanki daha iyi? Ardından, "hastayım hemen boyayacaksanız saçımı kalayım, yoksa gidiyorum" dedim ve ikilemeden boyama işlemine geçildiğini gördüm. Çay içer misin abla? Tırnağına oje sürelim mi abla? da cabası...
Huysuz kadınlar görürdüm orada hep söylenen, demek böyle sonuç alıyorlarmış, anlaşıldı.
Sonuçta, iki elimin yüzük parmaklarının tırnaklarında birer boyama nazar boncuğum var, şimdi!

Bu yazıyı yazmadan yarım saat önce, bir haftadır ilk kez ekmek mayaladım.
Şimdi kalkar onu şekillendirir, fırına atar ve "İrlanda'lı Kız"ı seyrederim. Haa, unutmadan; dün "Jane Austen Kitap Kulübü"nü seyrettim. Tam hasta kafa ile takılınacak filmmiş, bayıldım. Ballı, tarçınlı, karanfilli ılık ılık içmelik.

Merak edenlere bilgi:
Kızım iyileşti, okula gidiyor.
Oğlum henüz halsiz ve güçsüz, ne yazık ki okul korosunun Kiev yolcuğuna katılamadı, evde dinleniyor.
Bendeniz kararsısızım, yarına iyileşsem mi yoksa şu Obama fırtınası dinene dek karşı kıyıyı unutsam mı?



.