SULTANAHMET'TE ATKESTANESİ SEYRETMEK DERKEN...

Hafta başında duyurmuştum; atkestaneleri açtı, Sultanahmet'e bir teftiş ziyareti gerekliydi.
Sanıyorum ki, ya Hıdır ya İlyas, veya duruma bakılırsa ikisi birden beni duydular. Öyle muhteşem bir Sultanahmet gününü armağan aldım ki!... Değil sadece atkestanesi seyretmek, Sultanahmet'e ulaşmak, orada bulunmak, dönüş yolu hepsi, hepsi ayrı güzeldi.

Önce, sabahla öğle arası gelen telefon ve soru, "işi kırıyorum, senin durumun?"
Cevap: Az dur, bir görüşmedeyim, arayacağım.
Telefon: Pekala, tüydüm, yürüyorum. Ne zaman, nereye geliyorum?

Tramvay. Kabataş'tan Sultanahmet'e gidiş yolu.
Yol boyu nereye gidilsin, nerede yemek yensin konuşmaları. O sırada henüz, bunu planlamanın ya da herhangi bir plan yapmanın bugünün ruhuna uymayacağı bilinmiyor.

Aslında bir dürbün almak istiyorum.
İyi ya, hadi inip bakalım Sirkeci burası.
Aa, burası Doğubank değil mi? Eskiden alışveriş yapmışlığımız vardı. Hımm, burada dürbün yokmuş!
Aman aallaam, Vakıf Han ne olmuş, otel mi burası?
Bak Hacı Bekir şurada, köşede de Hafız Mustafa. Hacı Bekir'den helva alırdık. Biz de üniversitedeyken, bazen ders çıkışı Hafız'da tatlı yerdik.
Kaymaklı lokum alalım. O da ne? Tadına bakınca anlayacaksın.
Off! Nasıl bir lezzet bu böyle?

Yeni Cami'nin arkasında açıkhavada oturup bir çay içmeyi hakettik.
Dinlendik artık, Sultanahmet'e doğru yola koyulma zamanı geldi.
Tahtakale'den yukarı tırmanış.
Filtreli sigara sarma aleti satıcısına bir göz atıp, en namlı şarküteride bir kısa duraklama ve tırmanışa devam.
Sahi, bir şark pazarı vardı, iki sene önce gelmiştim, çok matrak yer, bin çeşit mal var. Nerede? Şark Han'da. O nerde, sağa dön, sola dön,...
Casus kulaklık satıyormuş. O ne yahu?
Kalem şeklinde kamera da var.
Kaç para. Çalışır mı bu?
Çalışır tabii, garantili! Bak, kartımı da vereyim.
Cuma okunuyor, namaza gideceğim.
Deneyelim bakalım.

Biraz daha tırmanırken köşede eski, yüzünden ağaçlar çıkmış bir bina.
Ben bu yollardan kaç defa geçmişimdir, ilk defa görüyorum bu binayı. Kafamı kaldırıp bakmamış mıyım hiç? Acayip!
Al işte, bir tane daha! Kim bilir kaç yıllık?
Bak bak, kaç tane kuş evi var üzerinde.
Ne kadar güzel! Şu yan taraftaki yağmur oluğu gibi olan, suluk mu?
Hayır, yağmur oluğu işte.
Bak şurda bir avlu var. Aman bu ne büyük bir avlu, ne kadar eski burası, kaç senelik dersin?
Adı neymiş?
Büyük Yeni Han.
Nasıl yani yeni? O kadar eski bina, baksana yukarılara.
Yapıldığında yeni olunca...

Bak bak, ne satıyor. Taze nohut! Alalım mı? Bi demet verir misin? Hayır iki olsun.
Nuruosmaniye kapısına geldik, şu taşın üsründe oturup soluklanalım.
Kırk yıldır taze nohut yememiştim, nerelere gittim bilsen!
Soluklandık gari, yolcu yolunda gerek.

Öğlen yemeği için Sultanahmet köftecisinden vazgeçsek de, şu Kapalıçarşı'daki lokantada yesek?
Subaşı'nı diyorsun değil mi, ben de ona bakıyorum işte.
Bak burda bir kuyruk var, ne için?
Kadıncağız birşey satıyor, yiyecek olmalı.
Gözleme mi nedir?
Patatesli, etli kavurma imiş.
Buradan yiyelim mi?
Gir kuyruğa!
Oh, şükür kavuştuk dürümlerimize, ne kadar çok bekledik.
Eh, önümüzde beş-altı kişi vardı ya, kişi başı dörder beşer alınca, iş uzadı tabii ki.

İşte, Cağaloğlu.
Eski gazete binaları halıcı, eski halıcılar moda cafelerden olmuş, kaç zamanımız geçti burada.
Seni bir yere götüreceğim şaşıp kalacaksın.
Türkocağı burası, ne var burada?
İlk önce birer çay içelim.
Ne güzel serinmiş, ohh, yorulmuşuz.
Bak burası bir devlet mezarlığı.
Nasıl yani?
Son Osmanlı Şehzadesi, Abdülhamit, Abdülmecit, paşalar... Ziya Gökalp.
Vay vay vay! Hiç bilmemişim burayı, bin defa geçtim önünden.Üstelik, güya, biz gözü açık insanlarız, etrafımıza bakarız, çevremizi tanırız. Bu ne cehaletmiş yahu!
Bir kısım padişah türbesi de, Ayasofya'nın avlusundadır.
Hadi yahu!

Sonunda Sultanahmet meydanındayız!
Atkestanelerini seyrediyoruz, meydandaki binbir milletten kalabalığı bir de. Sesleri dinliyoruz, insanlar, kuşlar, şehir...

İşte şimdiki hedef, meydandaki dikilitaşlar.
Ardından Mozaik Müzesi.
Yorulduk yine. Hem birimizin karnı da acıktı.

Bu defaki mola yerimiz Yeşil Ev.
Ağaçların altında, havuza karşı oturup, birer bira içiyoruz. Patates kızartmasına tuz dökmek ister.
Kuşlar kah havuzda yıkanıyor, kah ağaç dalına doğru takla atıyor. Öyle gevşedik ki...
Şimdi?

Şimdi Ayasofya'nın yanından geçiyoruz. Diğer padişah türbelerine bakıyoruz.
Aya İrini'nin yanından Gülhane'ye doğru inmek istedik, Topkapı Müzesi kapanmış, dış avluya da almıyorlar. Peki, biz de Soğuk Çeşme Sokağı'ndan ineriz.

İşte, Gülhane. Kaç sene olmuşsa, son defa geldiğimden beri.
Parkta yürüyüş, yüksek ağaçların huzuruna kapılıp, serin serin oturup, bir güzel sohbete dalış. Arkamızda, saray avlusunda yüksek duvarlı, dar pencereli bir bina var, bir konak.

Yürüyüş devam ediyor, Sirkeci'ye kadar.
Burada ne var, bu sokak nereye çıkıyor, hah bir adanın etrafında dönmüş olduk. Ne çok otel açılmış burada.
Sirkeci Garı. Uzun yol hayalleri.
Gar Lokantası. Birer bira, Japon turistler.

Eminönü.
Köprüye yaklaşırken günbatımı.
Köprüden alt katından yürüyüş. Restoranlar, birahaneler, nargile içenler, günbatımını, Haliç'i seyredenler.

Karaköy.
Balıkçılar Çarşısı.
Çarşının sonunda denizin dibinde tahta masalar, sandalyeler, balık, ekmek, salata, su.
Haliç'e doğru, camilere doğru, denizin şıkırtısında, tahta teknelerin patırtısında...

İskele.
Kadıköy vapurunu beklerken kah gökteki tek parlak yıldıza, kah Topkapı'ya bakarken bir günde bin günü yaşamanın keyfi.

Öğrendim:
O yıldız Venüs'müş! Çoban Yıldızı yani. Sen bilmişsin.

.