BEYNELMİLEL

1982 yılında, Adıyaman’da bir grup yerel müzisyen (geyvende), o sıralarda uygulanmakta olan gece sokağa çıkma yasağı nedeniyle geçim sıkıntısına düşerler. Geçinebilmek için buldukları çözüm, hepsinin tutuklanmasına yol açar. Bölgenin sıkıyönetim komutanı, bu başıbozuk geyvendeleri çağdaş bir orkestraya dönüştürmek isteyince, traji-komik olaylar başlar.
Olaylar gelişirken kahramanlarımızı da tanımaya başlarız: Yeni açılacak pavyonda çalışmak için gelen iki kadın şarkıcı, çağdaşlaşma sürecindeki orkestranın(!) şefi seçilen kemancı Abuzer, onun üniversite sınavına hazırlanan kızı Gülendam ve 3 metre kefen bezinden başka bir şeyi olmayan babası, kente tatile gelen üniversite öğrencisi Haydar, askeri birliğin çeşitli komutanları, ispiyoncu takımından eşraf...
Tüm kahramanlar o sırada şehri ziyarete gelecek konsey üyelerini karşılamaya hazırlanmaktadır. Bütün bu hazırlıkların birbirine karışması sonunda herkesi sürpriz beklemektedir.
İşte böyle!
Demek ki, artık 25 yıldan fazla bir zaman geçince, o zamanlar çaresizce öfkelendiğimiz saçmalıklara gülebiliyoruz, bile! Yine de, o günleri yaşamamış olan çocuklarımıza neden bütün bu saçmalıkların, acıların, şiddetin yaşanmış olduğunu anlatmakta güçlük çekiyoruz. Evet, sahiden, nedendi bütün o yasaklar, baskılar, herşeyi bir sıraya dizme merakları?
"Beynelmilel"i seyrettim bugün. Gördüğüm güzel bir filmdi, ancak hatırladıklarım acı vericiydi. Keşke, o zamanları başka türlü yaşamış olsaydık!