DOKUNMAYIN, ÇARPARIM!

Artık, böyle!
Bana dokunan her kim olursa olsun, çarpılıyor.
Sadece bana dokunan değil, benim dokunduklarım nedeniyle, ben de çarpılıyorum.

İnanın uçmuyorum; bir-iki aydır sürekli bir çarpma-çarpılma durumunda yaşıyorum.

Peki, tamam.
Baştan anlatıyorum:

Zaman zaman, metal bir nesneye dokunduğunuzda, mesela taksi kapısı diyelim, hafif bir elektrik akımı hissedersiniz, hani sinek ısırmış gibi, filan.
Nasıl, sizin başınıza hiç gelmedi mi?
Bilmem valla, bana çok olur.
İşte bu çarpılmalardan, bana sık sık olmaya başladı.

Önceleri, lastik altlı pabuç giydiğimden sanırım, diye düşünüyordum.

Sonra baktım ki, sırf taksi kapılarına çarpılmıyorum, örneğin bürodaki kasa baş düşmanım oldu. Her evrak alma-koyma işlemi "ayy, çarpılacağım şimdi" refleksiyle bölünür hale geldi.

Annemin evinde çarpıldığımda, koltukların döşemesinin sentetik karışık dokuma olmasına bahane buldum. Bir de baktım ki, sırf kapının koluna değil, anneme dokununca da çarpılıyorum.

Bununla da kalmadı. Çocuklarla da elektrik akımı üretmeye başladım. Birbirimize dokunduğumuzda resmen, çat çut sesler çıkıyor.

Son numaram da, bayan D.'nin arabasına bindiğimde arabanın sürekli stop etmesine neden olmamdır. İnanmayın da gülün siz; aynen öyle, ya!
İlk seferinde, iki arkadaşımızı yoldan alıp, balık yemeğe gidiyorduk. Araba stop etti; trafik yavaş ilerliyordu, yok debriyaj ayarı bozuktu gibi bazı nedenler söyledi, D.
Sonra yolda birkaç kez daha aynı şey oldu, trafikten kurtulup süratlenince geçti.
Aradan bir süre geçti, birgün yine D.ciğim beni arabasına almak gafletinde bulundu ve bu defa üstelik geçen seferki trafik yavaş bahanesi olmaksızın, hızlı giderken araba yine stop etti. Hem de, yol boyunca kaç sefer!
Ertesi gün, D. arabayı bakıma götürmüş. Arabanın her tarafına bakılmış, bütün elektrik, debriyaj, bilmem ne ayarları kontrol edilmiş.
Sonuç; hasta, pardon araba, sapasağlam!

D. güle güle bir hal olmuş şekilde bana telefon etti. "Kızım, gelecek sefere arabama bindiğinde araba yine stop ederse, seni sirklere çıkaracağım. Para basarız, inan. Elektrikli Kadın Geldi deriz" diyerek, beni bir güzel makaraya sardı.
O günden sonra, henüz D.'nin arabasına binmedim, ama, başka bir stop etme hadisesi olmamış.

Bakınız, bu konuda aklıevvel insan Japonlar, neler yapmışlar?

Üzerimdeki bu elektrik devam ederse, D.'nin aklına uyup sirk malzemesi olmasam da, Japonlara canlı denek olarak yardımda bulunabilirim.
Hem böylece insanlığa bir katkıda bulunurum. (Yüce amaçların insanı, Ekmekcikız!)

Ya da, şöyle bir seçenek var; şu aşağıdaki filmdeki gibi, durumu Las Vegas'ta değerlendiririz.


The Electric Horseman

Yahu arkadaşlar!
Yok mudur, bu çarpma-çarpılma konusunda aydınlatıcı bir bilgisi olan?