AYA İRİNİ'DE KONSER DİNLEMEK

Aya İrini'ye ilk kez Anadolu Medeniyetleri Sergisi için gitmiştim. Öyle hatırlıyorum.

O seneden sonra, uzunca bir süre, bu mevsimde Aya irini'ye mutlaka gittim. Aslında bu mevsimde değil, Haziran ayında; İstanbul Müzik Festivali konserlerinde.

Derler ki, Aya İrini'nin akustiği çok iyiymiş, müzisyenler burada çalmaktan zevk alırlarmış. Bilememem. Bildiğim, orada gün batımı saatinde oturup konser dinlemek, müzikseven insan için farklı bir mutluluk. Doğrusu, o sıkışık sıralanmış, küçük ve dik arkalı sandalyelerde, -başka yerde olsa- yarım saat oturmak bile işkence. Herşeye rağmen oraya gidiyoruz, üstüne para vererek rahatsızlığa razı oluyoruz.

Neden mi?

Konserlerin başladığı saatlerde, taa Bizans'tan beri varlığını sürdüren bu yapının, ortadaki kubbesine yansır güneşin son ışıkları. Önce altın sarısı bir parlaklık vardır. Sonra yan duvarlarda gelincik şerbeti rengi gözünüzü alır. Müzik kulağınızdan iç aleminize akar, başka türlü etki eder artık.
Zaman geçer, notalar devam eder. Gelincik şerbeti rengi solar, gül şurubu rengine döner. Işık sarıdan griye, kurşuniye doğru yol alır.
Tavanda bir yerlere yuva yapmış kumrular guruldar, dışardan kırlangıçların çığlığı duyulur. Akşam iner; bazen melodinin fısıldadığı bir anda veya bugün olduğu gibi, solistin bis parçası çaldığı anda ezan sesi duyulur.
Sonra müzik biter, alkış başlar.


Bugün, konser perim iş başındaydı.
T. sabah aradığında yürüyüşten henüz dönmüştüm ve telefonu açtığımda "yürüyüşe gidelim mi diyeceksen geç kaldın" dedim.
"Hayır" dedi, "akşama ne yapıyorsun" diyecektim.
"Yok bi numara", dedim.
"İyi, o zaman benimle Aya İrini'ye konsere geliyorsun", dedi.
"Süpersin, süper!" diye tezahürat yaptım. "Kim çalıyor?".
"Zürih Oda Orkestrası".
"Harika!"

Sonra, akşamüstü Kadıköy'den vapura bindik. Yan tarafta oturup, yarımadaya seyir bakaraktan Eminönü'ne geçtik. Sultanahmet Meydanı'nda oturup birer çay içtik.
Konser vakti geldi, içeri girdik.
Orkestra yerleşti, akortlar yapıldı, başkemancı ses verdi, şef geldi ve konser başladı.
Önce Mendelssohn'dan sinfonietta, sonra Haydn'ın do majör viyolonsel konçertosu.

Son eser, Çaykovski'nin "Yaylı Çalgılar İçin Serenat"ıydı.
A. çok sever, çok dinlerdi; belki yüz defa dinlemişimdir onunla. Soğuk kış günlerinde sıcak bir sobanın başı canlandı gözümde, teypten yayılan müzik, onun ıslıkla melodiye eşlik edişi, benim onu ve müziği anlamaya çalışmam...
Çaykovski müziğinin karakterini tam yansıtır bu eser; kederi, neşesi, hançeresinden çıkıveren çığlığı, fısıltısı, dansı, geçişleri...

Bütün o büyülü zamanları yeniden yaşadım.



1. Bölüm: Pezzo di forma di Sonatina (Yukardaki bölüm)
2. Bölüm: Valse
3. Bölüm: Elégie
4. Bölüm: Tema Ruso