BİTTİ.

Bir e-mektup:

Senin, şu acayip "hissetme" becerini bir kez daha kutluyorum. Telefonda, "sen iyi misin" diye sorduğunda kısmen kaçamak cevap vermiştim. Sesimin tınısı mıydı, beni ele veren, bilmiyorum.

Genel olarak iyiyim, o cevapta kaçamak yok.
Sadece şu var; bugün benim hayatımın tarih düşülecek günlerinden biri. Dört senedir süren ayrılık, bugün resmen noktalandı.
Verdik dilekçemizi, çıktık hakimin karşısına. İkimize ayrı ayrı sordu; evet, bitti artık dedik. O da, daha önce kırk kere gördüğümüz şekilde, bildiğimiz cümlelerle kararı yazdırdı.
Adliyeden çıktık.
Kendimi işe gidecek güçte hissetmedim.
İki gündür midemin ortasında bir ateş topu oturuyor.
Daha fazlasını kaldırmak istemedim.
Herşeyden herkesten kaçtım. Sinemaya gittim, filmi seyrederken ağladım. Beni ağlatan eski yaraların yerlerinin kaşınmasıydı, belki.
Şimdi iyiyim, ama, sanırım midemin burulması bir süre devam edecek.

Bu durumu yazıp yazamayacağımı, bu kelimelerle dile getirip getirmeyeceğimi bilmiyorum. Sanki, yazarsam, daha kolay geçecekmiş gibi hissediyorum. Zaman içinde, öğrendiğim yegane şey, içime attığım duygularımı bir an önce yeryüzüne çıkarmam gerektiği oldu. Yoksa, içim şişiyor.

Şimdilik durum budur.



Bir telefon mesajı:

Tatlım,
Geçmiş bitmiş olsun, darısı başıma olsun!
Öpüyorum.


Bir telefon konuşması:

Şimdi yola çıkıyorum, Pazar akşamı döneceğim. O zaman size sarılacağım. Herşey yeniden başlayacak. Üzülmeyin.


Bir başka konuşma:

Bu kadar uzaması iyi değildi belki de. Daha iyi. Hayat devam ediyor. Güzel günler yine olacak.


*********

Bitti.
Bir baharda başladı, yazın alevlendi. Bir kış günü resmileşti.
Derin denizler aşıldı. Dar derelerden geçilemedi.
Hayat!
Şimdi iki değerli armağanımızla bir tür akrabalık bağımız sürüyor.
İşte, hepsi bu.