İÇİM FERAHLADI, DOĞRUSU!...

Bu hafta sonu bebelerim evdeler; babaları tatile gitti.
Kaç sene oldu, dört mü beş mi? Çocuklar, bütün bir sene istisnai durumlar dışında hafta sonlarını babalarıyla geçiriyorlar. İşte bazen babaları onlar olmadan bir şeyler yapıyor, o zaman da ben kuzularımla başbaşa bir hafta sonu geçirmenin keyfini sürüyorum.
Bugün, daha kalabalık bir aile boyu beraberliğimiz oldu. Annem, kardeşim, yeğenlerim, bebelerim bir aradaydık. Kardeşimin bahçeye yapışık balkonunda serin serin oturduk, çay içtik, sohbet ettik.
Tatil gevşekliği içinde çocukların keyfi yerindeydi; güldüler söylediler, bizi de kahkahaya boğdular. Şükür, bu günümüze!

Günün bir kısmında, gençlerimiz, hep birlik olup anne dırdırından şikayet ettiler. Yok ona karışıyormuşuz, yok buna izin vermiyormuşuz, yok istediklerini yapamıyorlarmış, vs. vs. vs. ...
Külliyen uydurma, külliyen iftira! Siz bizim gibi anneyi bulun da...
Hah! Beklendiği gibi oldu. Biz bu şekilde itiraz edince, tam siper karşı saldırıya geçtiler. Kanıt olarak da, yüzkitabından mı artık bilmiyorum, nereden bir video gösterdiler.

Bakın, ben de size göstereyim.

The Mom Song

Aslına bakarsanız, haksız değiller.
"Anne Şarkısı"nda söylenenlerin çoğunu ben(biz) de söylüyorum(z), yapıyorum(z).
Sonra dedik ki, "aman ya, dünyadaki çoğu anne böyleyse, o kadar da dert etmeye, savunmaya geçmeye gerek yok".
İçim ferahladı, doğrusu!

.