YOKSUNLUK KRİZİ

Nerdeyse bir haftadır, kafamın içinde bir uğultu var.
Zaman zaman şöööyle ensemden başlayan bir his -kesin bir tanım yapmak gerekirse arzu, demeliyim- tüm başımı sarıyor.
O an, o an... İstiyorum.
Tüm bedenim ve ruhumla yollarda olmayı istiyorum.


Düşündüm ki, madde bağımlılarının yaşadıkları yoksunluk krizi böyle bir şey olmalı.
Şimdi bu sözü söyledim ya, gelecek tepkileri duyar gibiyim. Adım gezgine çıktı ve ne kadar "ben gezgin değilim ahh keşke!" desem yine, inanılırlığım olmayacak.
Buna sebep, son iki senede tam da bu mevsimde Fü. Hanım sayesinde yaptığım piyango yolculuklar olsa gerek. Biraz da, durmaksızın eski yolculuklardan sözetmek, o da yetmezse ahh keşke şuraya da buraya da gitsem demeklerim sanırım.


Ahh, bakın yukarda "son iki senede bu mevsimde yaptığım yolculuk" dedim ya, şu yoksunluk krizinin sebebini daha iyi anladım şimdi. Nisan geldi, gelmek de nedir yarıladık bile, üstelik şehrimize ilk gelen leylekleri havada gördüm ve henüz şehir dışına adım atmış değilim.


Bu mevsimde uzun yola gidilmeli.
O yollar tazecik çiçeklenmiş yemyeşil kırlardan, kıvrım kıvrım akan su kenarlarından, bir alçalıp bir hafif yükselen tepeciklerden, uçurumlu vadilerden geçmeli.
Sonra uzaktan gözüken deniz kenarlarına ulaşılmalı.
Yabancı bir şehre gelinmeli, neresi merkezi bakılmalı haritalara. Sokaklarına dalınmalı. Yürümeli yürümeli yürümeli. Bir küçük kahve veya lokanta göze kestirilmeli, oturup soluklanmak için.
Nefeslenirken harita yeniden işaretlenmeli ve tekrar yola koyulmalı.


İşte budur isteğim!





.