BİZİM SEMT

İki ana cadde arasındaki dar ve kıvrımlı sokaklarda yürüyorum.
Vakit tam gün ortası.


Şu insan dostu Golden Retriever'lara benzettiğim bir köpek, yanımsıra seyirtiyor. O da ne? Ağzında bir plastik torba var, taşıyor. Torbanın üstündeki yazılardan bir marketin alışveriş torbası olduğu sonucunu çıkarıyorum. Sahibine mi götürüyor, yardım mı ediyor artık?


Dükkan önü şekerlemesi yapan bir kedi yayılmış güneşe. Bizim köpek onu görünce, zınk duruyor. Fakat, ikircikli. Belli, görevi var ve bu duruş o göreve aykırı oldu. Zaten kedi de istifini bozucu değil. Bizimki iki adım geri atıp, tekrar yoluna devam ediyor.

Yabancı dille eğitim yapan okullardan birinin önü.
Bir gençkız ağlamaklı. Sırtını duvara dayamış, arkadaşı sessizce ona bakmakta. Sevdiğinmden mi ayrıldı, sınava girdiği dersten kurtarılamayacak bir kötü not mu aldı?


İki sokak ilerdeki başka bir okul önündeki gençler ise, kapı kapanmadan önce kim içeri dalabilecek diye, itişerek koşuşmakta. Keyifleri yerinde.

Dönüşte, demincek kedinin yayıldığı sokak yine.
Bu defa yanımdan bir satıcı geçiyor. Sırtında bir yay, daha doğrusu yaylar ve torba içinde oklar. Satıyor; yaylarım var, oklarım var diye ünleyerek.
Allahım, kim alır ok ve yay şehir ortasında, alıp ne yapar, nerde talim eder? 


İstanbul ne garip şehir! Hele bu Beyoğlu iyice acayip. Cadde-i kebir her an bir şenlik ya, sokaklara daldığınız an şenlik tanımı eksik kalıyor. Sanki hayat, bu semtin sokaklarında coşuyor, kaynıyor. Caddenin hemen ardındaki sokaklarda hayatın bin yüzü yaşıyor.
Yol boyu gülümsüyorum.
Köpeğe, kediye, ağlayana, gülene, yay satana, hayata...


.