ERGUVAN MEKTUBU (Mayıs 2010)

Sevgili Aslı,

Pazar gününün şu saatinde dün yazdığın erguvan yazısını okuyup, fotoğraflarını gördükten sonra, sıra geldi itirafa...

Utanmayı bir yana bırakıp söylemeliyim ki, "ağacım"ı başka bir erguvanseverin de benimsemesi fikri beni huzursuz etmişti ve bir süredir bu duygu ile yüzleşmeye çalışıyordum.

Şimdi gelip, yazını okuyup, fotoğrafları görüp de, "meğer senin ağacın başkasıymış, benim ağacım yine benim ağacımmış"ı anlayınca, nasıl yüzüm güldü bilsen, utansam da itiraf etmeliyim.

Benim ağacım, işte o içerdeki  ve senin bu sene "galeyana geldiğini" tesbit ettiğin ağaç Aslıcım!

O sadece bu sene böyle galeyana gelmedi, ben ona aşık oldum olalı kaç senedir böyle.

Girişteki ağaç güzeldi mesela, bir uzun-kalın dalını budadılar, azıcık mahzun kaldı.

Senin ağacın güzel bir ağaçtır, tam ortadaki geniş alanda yayılır o, ama bu sene havasında değil anlaşılan.

Sonra, ortadaki yüksek çitlembik ağaçlarının altındaki kahvenin önündeki erguvan da hakkını teslim etmek lazım, güzel ağaç!

Sevgili ağacımı geçen sene tam açmış halde bir türlü yakalayamamıştım, buna benzer bir erguvan mektubu yazmıştım da, sonraki hafta Şulem ağacımı fotoğraflayıp bana göndermişti.

Bu sene ağacımın gelişimini seyrettim doya doya. Her hafta gittim baktım, ne halde diye. Sonunda dün sabahımı karşısında kalbim çarparak geçirdim.

Çocuk parkının sol tarafındaki koca çitlembiğin altındaki banklardan birinde oturdum. Tepemde henüz filizlenen koca çitlembiğin bahar güneşini kesmeyen zarif gölgesi. Yüzümü ağacıma verdim, seyre daldım. Sağ taraftaki öbekteki iki genç erguvan da coşmuş. 

(Fotoğrafa bakarken perspektifin oyununa kurban gitmeyin, lütfen. Soldaki benim ağacım ve diğerlerinden epey uzakta, dolayısıyla burada gözüktüğünden hayli büyük!)

Denize yaklaşırken soldaki geniş tarhtaki gelincikler alev saçıyordu. 

Şule'me sözüm var, bu fotoğraf onun için çekildi.

Denize yakın kahveye oturdum. Bir tost yedim, bir çay içtim. Ancak, o vakit dünyaya bakmak, başka ne var çevremde diye gözlemek aklıma geldi. 

Uzaktan gördüm, yelkenliler seyre koyulmuştu, kimi adalardan birine gidiyordu, kimi kimbilir nereye... 

Kaldırdım kafamı, göküyüzüne baktım.

Gökyüzüyle arama, tazecik filizlenen, hatta ben orada otururken kabuğunu henüz deldiklerinin sesini duyduğum filizlerin cıvıldadığı ağaç girdi aniden. Hayır! O aniden girmedi görüş alanıma, sadece benim gözüm aniden açıldı.

Vedalaştım parkla, ağaçla, tomurcuklarla...

Dışarda, bahar çiçekleri dizi dizi sıralanmış, gülümsüyorlardı.

.