yağmur. yine yağmur, yine yağmur...

böyle olmazdı yaz yağmurları.
yağar, beş bilemedin on dakika ve biterdi, güneş açardı.
bu seneki başka!

önce çırpılmış krema görüntülü ve grinin tonlarının gösterisini yapan renkleriyle bulutlar öbekleniyor, öbekleniyor.
nem arttıkça artıyor, nefes alınamaz hale geliyor.
öff, bugün de nemden yapış yapış olduk derken, birden -o kadar hazırlık yapmasına rağmen biz onu yine de hiç beklemiyorken- ansızın yağmur başlayıveriyor.
öyle yoğun ve şiddetli, duvar gibi!
gözgözü görmüyor ve gri bir sismiş gibi yağıyor, yağıyor, yağıyor...
en azından yarım saat kesintisiz yağdıktan sonra, gri perde yukarlardan bir yerlerden aralanmaya başlıyor.
bütün yükünü ve ağırlığını aşağıya akıtan bulut yükseliyor, biraz uzağa sürüklüyor rüzgâr onu.
az sonra, rüzgârın soluğunun kesildiği bir yerde, o yüreği kabarmış bulutlardan birisi, yeniden yere akıtıyor bütün ruhunu...


yağmurun bu yeni halini seyrederken az önce, bir an öyle bir hisse kapıldım ki, sanki bir daha böyle dura dura yağan yağmurları seyredemeyebiliriz. yağmura, yağmur yağmasına doyduk, öyle doyduk ki hem de, yağmur uzun süre böyle yağmayacak.
belki de, bundan sonrası kuraklık olacak.
kimbilir?


.