...karanlıkta bir kibrit çakmasına bakarmış...

telefon etti annem, "b. abi ölmüş, kalbi tekrar durmuş" dedi.
b. abi, annemin teyzesi kızının kocasıydı. iki gün önce kalbi durmuş, hastanede çalıştırmışlardı.
"cenaze ikindide kalkacakmış, nasıl gideriz?" deniz otobüsüyle götürürüm seni anneciğim.
"işinden de geri kalacaksın..." ben bir iki saat oturur dönerim, camiye gelemem de...


telefonu kapatınca hatırladım: bundan bir hafta öncesi, sevgili arkadaşımın annesi öldüğünde cenaze törenine giderken o yollardan geçmiş ve aklımdan geçirmiştim "buraya kadar gelmişken bizim eski evi, mahalleyi de görseydim."
daha o zaman b. amcanın ne hastalığı vardı, ne ölüm haberi gelmişti! tesadüfe bakın ki, annemle gideceğimiz ölü evi bizim eski mahallede, dahası eski apartmandaydı.


deniz otobüsünde bakırköy'e geçerken düşünüyordum, "annem taşındıktan sonra o eve hiç gitmiş miydim?" hayır, hiç!
ondokuz yıl mı olmuş ne? off, ne çok!
yolu bulabilir miyim acaba? dikilitaş'tı semtin adı değil mi? benzinci vardı caddede, çıkmazdaki bahçeden geçip yan sokağa çıkardık.


mezarlığın yanından meydana dönünce, değişiklikleri şöyle bir gördüm. sonra caddeye çıktık, yeni yapılmış bir büyük binanın yanında çocukluk arkadaşımın evine giden sokak gözüme çarptı. ileride solda büyükçe bir alış veriş merkezi yapılmış. aa, çamlık'taki eski konak olduğu gibi duruyor! sevinmeli mi?
bu caddeden bin defa geçmişimdir, on sene oturduk, az değil.
işte benzinci, işte bizim sokağa dönmeden önceki köşe, işte bizim sokak!
"çıkmaz burası" diyor taksi şöförü.
"evet evet, çıkmazın sonundaki apartmanın önünde ineceğiz, biz."


bahçe duvarı yenilenmiş.
merdivenler dar açılı, tırmanması zor artık annem için.


evde üzüntülü sarılmalar, başsağlığı dilekleri...
aynı evde babamın ölüm haberini aldığımız gün geliyor aklıma. içim buruk.
pencereden dışarı bakıyorum; üniversitedeki günlere dönüyorum aniden, ders çalışmaktan bunalıp, pencereden çıkmaz sokağı seyreden kendimi görüyorum.


hâlâ orada oturan eski komşulardan başsağlığına gelenlerden birisi annemi tanımakta zorlanıyor "kilo almışsınız biraz, çok zayıftınız", başka birisini annem neden sonra tanıyor "siz gelin gelmiştiniz değil mi? yavrum yaşlandık, hatırlamak zaman alıyor".


işe dönmem lazım, kalkıyorum.
"nasıl gideceksin, yavrum?" bulurum yolu annecim, merak etme.
durak eski yerinde, taksim otobüsü geliyor, biniyorum. güzergâh aynı, yol boyu çok şey değişmiş çevrede, bir kaç temel bina dışında nerdeyse herşey farklı artık.


unuttuğum sandığım her şey önümde yeniden. her şey!
demek, karanlıkta bir kibrit çakmasına bakarmış zihnin aydınlanması, onca anının geri gelmesi.
kim bilir, belki de hiç gitmemişlerdi, orada bekliyorlardı hep.


.