güneşli bir sabahta, bir iş yerinde çok çok ne olabilir ki?

ofise geldiğimde, asansör çalışmıyordu.
"iki gündür tamir edemediler yahu!"


o da ne? gazeteler kapıda duruyor!
"eyvah, s. hanım grip olmuş olmalı, kaç gündür sürünüyordu zaten."
telefonu kapalı, tahminim doğru, anlaşılan.


asansör kurbanı diğer komşular, merdivenleri ağır ağır tırmanırken, koridorda volta atıp, belki gelen olur diye gazeteye göz atıp oyalandım.


ı-ıh! gelen olmadı. herkesin dışarda işi vardır, sabah sabah. kim yakında acaba?
b. en yakında oturuyor, hah, telefonu açıldı.
"ah hiç sorma çekici bekliyorum"
ne oldu, hayırdır?
"adliyeye giderken bir köpeğe çarptım, köpeğe bişey olmadı kaçtı, ama, arabanın karbüratörü delinmiş.
"kolay gelsin, geçmiş olsun!"


başka başka...
telefonu cevap vermedi, duymadı galiba.


"...'dayım, öğleden sonra gelebileceğim."


"onbeş dakikaya dek gelirim, sanırım"


içeride telefon çalıyor, hay allah kim acaba, açılmadı diye sinir oluyordur, iş içinse...


komşular yukarı tırmanmaya devam ediyor, bir de alt katta tamirat var, hay allah! ses eksik olmuyor.
"merhaba, günaydın!"
"nasılsınız?"


hah, neyse işte kurtarıcım!
"şifreyi biliyorsun değil mi, bir de alarmı bağırtmayalım."


şu bulaşık makinesini çalıştırayım, bulaşık makinesi deterjanı bitmiş, hay aksi!
neyse neyse, bir damla normal deterjan koyayım, ne olur ki?


olanlar oluyormuş!
yarım saat sonra mutfak peter selllers'in "parti" filminin son sahnesindeki havuz gibi oldu; her yer katılaşmış deterjan köpüğüyle doldu.
bir bu eksikti!
boşuna çevreciler ter ter tepinmiyor, deterjanlar denizlerdeki balıkları katlediyor derken, bizim mutfağı bu hale getirdikten sonra...

bu bizim mutfak değil.
doğadaki deterjan bu işte!
.