ayın aydınlık yüzü

yüzkitabında arkadaşlarımın duvarlarında şarkılar görüyorum, bazısı başka bir ülkeden ya da dilden, bazısı eskilerden.
bazen de klasik müzikten bir parça arıyorum diyelim, bir de bakıyorum ki 95 yılının pop şarkıları listesini dinler buluyorum kendimi.


çocukların dinledikleri müziklere kulak kesiliyorum bazen, soruyorum "ne bu?". cehaletime şaşıyor bebelerim, söylüyorlar şarkının adını.
benden ikinci soru geliyor hemen, "kim söylüyor?". off! cevap vermeseler olmaz, verseler bir türlü...
neyse ki bazen de onlar benim eskiden dinlediğim müzikleri keşfetmiş oluyorlar, beğenimi belirtiyorum ve hiç istisnasız her seferinde aynı soru geliyor. "aa, sen onu dinler miydin?"
bendeki cevap da karşı saldırı şeklinde o vakit: "ee, biz de ağaç kovuğunda yetişmedik, değil mi?"


abisi son zamanlarda eski usul pikaplarla ilgilenir olunca, kardeşi ona doğum günü armağanı olarak bir long play almış.
uzun uzun arayarak, tüneldeki müzik dükkanlarına giderek ve abisinin beğenisini anlamak için ama bir yandan da anlamasın diye çaktırmadan sorular sorarak...


sonunda alınan albüm abiyi sevindirince, her ikisi de mutlu oldular.
dinleteyim size de...




.