AY'A BAKTIM, BULUT'A ANLATTIM

Bir kaç zamandır hayat beni düşüncesizce yoruyor.
Taamaam düzeltiyorum. Gerçi bu cümledeki hataları ayıklarsak şiirselliği kaybolacak, ya...
Hayat bize karşı, bizden taraf bir canlı değil, bu bir.
Diyelim ki, hayatın bir varlık tarafı var, tek tek beni seni düşünmesi gerekir mi? Hayır. Bu da iki.
Demek ki, olan biten karşısında yorulan "ben"im, bundan "hayat"a ne ki?
Peki, cümleyi yeniden söyleyeyim, son günlerde yaşadığım bazı olaylar karşısında kendimi güçsüz hissettim. Değil mücadele vermek, harekete geçmek bile gözümde büyüdü.

Üst üste gelen bir-iki gerginlik yaratan olaydan sonra hafta sonunu baş ağrısıyla geçirdim. Ağrıyı geçirmesi için abuk sabuk hareketler yaptım, mesela çikolata yedim, mesela söylendim, mesela anlımı ovuşturdum...
Sonra, gün bitti, Pazar gecesi oldu. Balkona çıkıp aya bakmaya başladım. Geçen bulutlara içimi döktüm.
Bir süre sonra başağrım geçti, kendi içimden dışarı çıktım, etrafımı net şekilde görmeye başladım..

Apartman çatılarının tepesinde duran ayın ışığı, dolunayın biçimi kusursuz, parlaklığı göz alıcıydı.
Rüzgâr hafifcecik esiyordu,  alçakta bulutlar vardı,  tül inceliğinde. Ayın önünde tül perde var ve esintiyle bir açılıp bir kapanıyor gibi...
Düşündüm ki, bu ay, benim hesaplayamadığım kadar uzun zamandır burada. Kaç kez döndü dünyanın etrafında, kaç kez tutuldu, kaç kez eylül ayına iki kez mavi ay denk düştü, kimbilir?
Bu bulutlar, dünyanın etrafını kimi kez yağmur, kimi kez kar olarak kaç milyon defa döndüler, dünyanın nerelerine indiler, nerelerde buzul olarak kalıp, hangi çölün üstünden yere bile konamadan geçip gittiler.
Ay ve bulutlar tepelerinin üzerinde dolaşırken oralardaki insanlar neler yaşıyordu, yaşamlarında neler değişiyordu acaba?

Ben kendi küçük dünyamın içine sıkışmışken, bir an başımı kaldırıp bakmakla neler gördüm.
Boşuna dememiş erenler, bu da geçer yahu!




Orinoco Flow'u Enya söylerdi, bir de böyle dinleyin.