dolmuşta

akşamüstü. köprü yolu.
yazın bu saatte trafik olmamalı. oysa var.
yağmur yağıyor, hem de nasıl. buyrun size trafik sıkışıklığı için sebep!

araç hareket edip, dolmuş ücretlerini verdiğimizden beri, yanımdaki sarışın kıpır kıpır. yola bakıyor, saatine bakıyor, şöföre bakıyor, tekrar yola bakıyor.
dayanamıyor, yüksek sesle şöföre soruyor "saat kaçta karşıya varacağınızı tahmin ediyorsunuz?"
nasıl da net cevap isteyen bir soru! düzgün bir türkçe, biraz sert tınılı bir aksan.

şöför biraz şaşkın, biraz meraklı cevap veriyor "yağmur var, yarım saate varırız, ama..."
sarışın açıklıyor "saat altıda randevum var da, gecikeceksek ineceğim"
şöför bizim memleket usulü biraz kalender, biraz meslek gereği "yetişirsiniz abla!"yı bastırıyor.

cevap üzerine sarışın biraz rahatladı  gibi. yok değil! bu defa çantasından çıkardığı kartvizitteki adrese bakıyor ve bana dönüp soruyor. " ... numara nerede?"
hoppala! anlımda "caddedeki bütün adresleri bilir" filan yazıyor galiba.
bilmem ki, diyorum. yine de içim elvermiyor ve cep telefonumun harita şeysine bakıp adresi ve numarayı buluyorum.
içtenlikle teşekkür ediyor.

az sonra, "nasıl bu kadar sakin duruyorsunuz bu trafikte, bravvo" diyor. konuşmaya başlıyoruz.
ukraynalıymış, 11 senedir istanbul'daymış. şehri çok seviyormuş. illa velakin bu trafik stresine alışamamış. hep işine yakın evlerde oturmuş. bugün karşıda bir randevusu varmış, vaktinde gidemeyecek diye korkmuş.
ne diyeyim! istanbul'da  randevular hep biraz  gecikme paylı olur, sıkmayın canınızı. 

Fotoğraf buradan.