"15 Nisan 1997 Salı"dan bu yana 18 sene geçti.

Bu sabah 08:46’da Çiçekkızım doğdu.

Öncesinde  07:30’da babasıyla birlikte  Nişantaşı'ndaki A. Hastanesi’ndeydik. Odaya yerleştik, hazırlık yapıldı, sezaryene aldılar. 

Bütün gün yatağa ve seruma bağlıydım, kızımı ilk görüşüm öğleden sonrayı buldu.

Bebeğimin  henüz uykuda gibi gözleri kapalı ilk memesini emmeye çalışması resim gibi aklımda. 

İlk gece refakatçi olarak babası yanımda kaldı, ikinci gece babaannesi.
Doğumun ertesi gününde aslanoğlum kardeş çiçeği görmeye geldi. Bir yandan sakin, bir yandan heyecanlı ve meraklıydı. O günkü tanışma süregiden bir cankardeşlik oldu.

İki gün sonra hastaneden çıktık, bayram arifesiydi, trafik vardı.
İstanbul'un erguvanları açmıştı, ışıldıyordu.
Eve dönerken Boğaz yolundan geçtik, kucağımda bebeğim uyuyordu, yanımda oğlum.
Yol boyu erguvan seyrettim.

Erguvan günleri armağanı güzel yavrum, bugün 18 yaşında.

Hayatının en unutulmaz günleri önünde duruyor, kollarını açmış seni bekliyor, yavrum.
Ben her zaman arkandayım, yanındayım.
Yolun açık olsun çiçeğim.