sonbaharı bitirir kışa girerken ankara...

... yine toplam dört günlük hızlandırılmış bir ankara ziyareti yaptım. tam o esnada kasım bitti aralık başladı, tam o esnada sonbahar gitti kış geldi.

kasım'ın 3. haftasını -eskilerin deyişiyle- üzerinize afiyet nevazil olarak geçirince, ankara'ya gitme planlarım bir hafta ertelenmişti. oysa, sınavları başlamadan önce gidip kızıma biraz yemek yapma, buzdolabına depolama desteği verecektim. 

tam ben iyileştim, bu defa çocuğum hastalandı. neyse ki, anne desteği yetişince, çabuk toparlandı.

bu defa ankara'ya trenle gittim. bostancı'dan yht'ye binince ankara 4,5 saat.

istasyonda kızım karşıladı bu defa, benim için lüks bir durum bu.  

kendisi araba kullanmaya başlayalı beri arzu ettiği ikinci el arabaya babasının desteğiyle geçen ay kavuşmuştu. ilk başta yüreğim pır pır etse de, kızımın oğlumun geçtiği yollardan geçmesini engellemek değilse de, biraz mızmızlanmak eğilimimi bastırdım ve bunu yapmakla ne kadar doğru hareket ettiğimi, onu, ankara'da araba kullanırken  izlerken gördüm, çok şükür.

sabah erken trene binince, öğlen yemeği saatini biraz geçerken ankara'ya ulaşmış oldum. yemekten sonra, güzel havadan yararlanıp botanik bahçesine gittik, biraz yürüdük, sohbet edip hasret giderdik.

botanik parkı'na bakan atakule, bakıma alınmış yeniden açılıyormuş. alt katlara şık bir avm yapılmış, kafeler filan yılbaşı üzeri ışıl ışıl olmuştu. birer bitki çayı içip 100. yıl mahallesine doğru yola çıktık.

bu kocamış ağaç, botanik parkından bir iğde.

yıllara direnmiş, gövdesi yana yatmış, uzamış uzamış, sonra yeniden dikelmiş. 

umarım baharda mis kokulu çiçeklerini açtığı zaman yeniden görebilirim.

atakule'nin  tepesine henüz çıkılamıyor, burası avm'nin üstündeki seyir terası.
ön tarafta botanik parkı, uzaklarda akşamüstünün soluk güneşi ve havanın pusunda silik gözüken ankara'nın bir kısmı uzanıyor.

ankara'yı eskiden çok severdim. araya giren yıllarda muhtemelen gözden ırak olan gönülden de ırak oldu ve sevgim azaldı.
sonra kızımın ankara'daki öğrenciliği devam ederken, o şehri sevip tanıdıkça ve bana da tanıttıkça, eskiden sevdiğim semtlere yeniden gidince, ben de tekrar ankara ile barıştım. şimdilerde kendisine ciddi bir sempati besliyorum.

ilk gün geçince, misafirlik bitti ve anne kolları sıvayıp gerekli destek işlemlerine girişti.
bu arada öğrencimiz ders çalıştı, sınava girdi, annesinin yaptığı karışımlarla öksürüğünü  geçirdi.
arada bir gün, sınav çıkışı teyzemi ziyarete gittik, çay içip döndük.
böylelikle, ankara'daki tüm arkadaşlara verdiğim "gelince arayacağım" sözü yalan oldu, çıktı.
neyse ki, trenle dönüş yolunda istanbul'a dönen ve bir süredir görüşemediğim bir arkadaşımla denk düştük. yol boyu konuşup, birikmiş konuları elerken yol nasıl geçti anlamadık.

ankara'da son iki gün önce yağmur başladı, ertesi gün soğuk onu izledi ve kış geldi. 
hoş geldi.